Χάσαμε τον λογαριασμό, πλερώνουμε αμαρτίες
κι αναζητούμε τα αίτια σε λάθος εξουσίες….
Πήραμε τον ανήφορο στου κόσμου το σεργιάνι
μα η πληγή που άνοιξε ποτέ της δεν θα γειάνει.
Ο κόσμος τρέχει βιαστικά και πάει να ξαποστάσει
εκεί που φεύγει το κακό και η τρέλα κάνει στάση.
Γεμάτες οι αναπνοές και άδεια τα όνειρά μας
τα βήματα μακραίνουνε πριν από τη χαρά μας.
Γίνεται ο πόνος πειρασμός σε ελπίδες που σε καίνε
κι εσύ τα μάτια σου κλειστά κρατάς που όλο κλαίνε.
Σε μια πικρή αναζήτηση ζητάει η καρδιά να τρέξει
μα σού ‘χει πάρει ο ουρανός το φως που θα σου φέξει.
Πάλι μονάχος όπως χτες θα βρεις κλειστή την πόρτα
κι ο ύπνος θα σε υποδεχτεί πάνω στα ξένα χόρτα.
Η δύναμη σε χαιρετά, το σώμα σε πληγώνει
τα μάτια γίνονται αγκαλιά που μέσα σε κλειδώνει.
Λες και περάσαν δυο ζωές το βάρος σε γκρεμίζει
και την καρδιά με όνειρα που χάνεις σε γεμίζει.
Ανηφορίζεις τώρα αργά τον δρόμο που σου δώσαν
και όλα φαίνονται ήσυχα, κρυμένα κι ας ματώσαν.
Τα πόδια αίματα ξερνούν βαριά στην ανηφόρα
και λες πως γίνεται η ευχή σκιά μαντατοφόρα.
Γέρνεις τα λόγια σαν μικρά χαμόγελα του χρόνου
μα προλαβαίνεις την ρωγμή του γερασμένου πόνου.
Στην κορυφή χαμογελάς που σε καλωσορίζει
με του βοριά τον άνεμο η ανάσα σε γνωρίζει.
Νοιώθεις σαν νέος Βασιλιάς της γης και του πελάγους
Και περιμένεις να κρυφτείς ανάμεσα στους μάγους.
Εκεί τελειώνει ξαφνικά η περιπέτεια εκείνη
Που άφησε ανεξίτηλη στα μάτια σου γαλήνη.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΜΑΡΤΗΣ 2021
ΦΟΡΑ
