Κάποτε ήθελες να κλείσεις τον εαυτό σου

σε ένα κελί διχως παράθυρα και πόρτες.

Να κάνεις απολογισμό και να συνάξεις

Τις σκέψεις και τις πράξεις σου στο χρόνο.

Μόνο που αυτό το κάποτε, ποτέ του δεν ερχόταν

Πότε γινόταν φονικά, πότε οι ώρες τέλειωναν

Και πότε η κατάληξη γινόταν αερικό.

Τώρα η μάσκα στην ψυχή μας καθορίζει

Και τρέχει η ώρα με ταχυτητα φωτός

Εμεις ρουφιάνοι της καινούριας μόδας πάμε

Και συντονίζουμε την άκκρη της κλωστής.

Μόνοι και εύκολοι στην άρνηση της νειότης

Μήτε το φως δεν προλαβαίνει να σιωπά.

Εδώ στο σύνορο του κόσμου στολισμένοι

Με δάφνες που τις ξεράθηκαν  στο χρόνο

Κατάλοιπα της δόξας των αιώνων

Που μας διδάξαν, μα τα πείραν όλα οι ξένοι.

Έγκειται γαρ το μέλλον το ασύμφορο

Σε όλες τις γωνιές του κόσμου λαβωμένο

Κρατώντας απ’ το χέρι τα παιδιά που ξενυχτάνε

Απο τον θόρυβο τον μέγα του πολέμου.

Πού να σταθείς, αφού δεν έχει ούτε πέτρα

Σκόνη μονάχα έχουν κάνει όλη τη Γή.

Σκύβεις τα μάτια να αντικρύσεις στεναγμό

Και μες την λίμνη των δακρύων αργοπεθαίνεις…..

Κ.Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ

ΑΠΡΙΛΗΣ 2020