ΑΡΝΟΥΜΑΙ
Αρνούμαι να είμαι πιά ραγιάς, να είμαι υπηρέτης.
Να είμαι πάντα σε λυγμό και σε χειμώνα κρύο.
Να μην μπορώ να βρω χαρά να μην πετώ στα ύψη.
Αρνούμαι να με ποδοπατούν και να με πνίγουν στο αίμα,
να με χτυπούν αλύπητα και γω να καρτεράω.
Αιώνες πέρασαν και εγώ, μόνος να πολεμάω
Τον κάθε βάρβαρο ληστή, τον κάθε αρχικλέφτη
όπου μου κλέβει την ψυχή μου κόβει την ανάσα
για να αποχτήσει τάχα αυτός κύρος και συντομία.
Αρνούμαι να λυπάται η Γής το άμοιρο κορμί μου
να ξενυχτά σε άδειο γιαλό του ονείρου η αυταπάτη.
Να σέρνεται στης μοναξιάς το κοφτερό μαχαίρι
με δίχως όπλο και σπαθί και δίχως πιά καρτέρι.
Για να γελά ο αρχιληστής κι ο κάθε κατεργάρης
που με έχει κλείσει φυλακή στού κόσμου το κελάρι.
Με μιά γουλιά ανάσα φώς κάθε γιορτή του Απρίλη
να ξεγελά τα μάτια μου απ’ την ψευτιά του αντάρτη.
Ήρθε η ώρα που η φωνή να γίνει αρχή του τέλους
να σταματήσει το κακό που ρέει στους αιώνες,
που κόβει την πληγή στα δυό και πάντα την ανοίγει.
και τρέχει το αίμα σαν φωτιά που καίει την Άγια Σάρκα.
Ήρθε η ώρα να φανή η δύναμη της Γνώσης
και των Πατέρων η φωνή στα όρη να βροντήξει.
Να ακουστεί στα πέρατα του Ολύμπου και πιό πέρα
να γίνει Φως και να πιαστεί στα χέρια η αγάπη.
Να ξαναρθεί του Απόλλωνα η Λύρα που αγρυπνάει
και περιμένει την στιγμή ν’ αρχίσει το τραγούδι.
Να στάξει μέσα στην ψυχή την άδεια κουρασμένη
να την σηκώσει στα σκαλιά του Θείου Παρθενώνα.
Να βρει το Φως διέξοδο στον ξεχασμένο κόσμο.
Να γίνει ο Άνθρωπος φωνή του Δία και να αρχίσει
τραγούδι όμορφο γλυκό και δαφνοφορεμένο
όπως αυτό του νικητή και του στεφανωμένου.
Ελάτε Αδέλφια όλοι μαζί να βρούμε την Αλήθεια
Στεφάνι να την κάμωμε και να την προσκυνάμε.
Κ.Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ
ΜΑΗΣ 2020
