ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ
Κάθε πρωί όπως θυμάμαι απ΄τα παλιά
απέναντι στα απέραντα τα χιονισμένα τα βουνά
σε μιαν ελιά να αγναντεύω από το φρύδι
την άσπρη Στράτα που ανέβαινε σαν φίδι.
Πατρίδα, Βόρειο Ήπειρο την λέγανε συχνά
που πήγαιναν εκεί ολονυχτίς με τα κουπιά,
να ανταλλάξουν λάδι με αλεύρι και κρασί
κι ακόμα με κορίτσια στα κρυφά ένα φιλί.
Πολύ ωραίες Ιστορίες και τραγούδια πολλά
μας λέγαν οι γιαγιάδες για τα μέρη τα καλά
τόσα πολλά που ήξεραν κι αυτές για να μας πούν
από τα μέρη τα δικά μας που άλλοι τα πατούν.
Κι ήταν υπογραμμένο απ΄όλους να λευτερωθεί
μόλις θα είχε του πολέμου η μαυρίλα πιά χαθεί
μα όλοι ξαφνικά την ωραία υπόσχεση ξεχάσανε
κι έμεινε η Πατρίδα στη σκλαβιά και την εχάσαμε.
Σε χέρια ξένα ματωμένα και αμόρφωτα πολύ
που την σκοτώναν κάθε μέρα λίγο-λίγο οι πολλοί
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό και δίχως τον αγέρα
και με ανάμνηση την προσμονή για κάποια μέρα.
Γιατί αλλάξαν οι πατρίδες και χαθήκανε
πως εξηγείται η σκλαβιά ποτέ δεν είπανε,
για τα συφέρα τα δικά τους οι αφέντες τους
πάτησαν άγρια τις σάπιες τις κουβέντες τους.
Τώρα στενάζουν τα βουνά στη Βόρεια Μάνα
χωριά και κάμποι λυπηρά χτυπάει η καμπάνα
καρδιές που πόνεσαν και μάτωσαν στη ζήση
θα περιμένουνε την Άνοιξη να ανθίσει…!!!
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
