Πάμε εκεί που κατοικούν τα όνειρα τίς νύχτες
εκεί που πάντα τραγουδούν με ένα λυγμό οι λύπες.
Που θα ανεβαίνεις το βουνό χωρίς να τ’ αγναντεύεις
τα σύννεφα θα ξεπερνάς και στα μισά θα κλέβεις.
Κι έχει ο καιρός να ξαναβγεί η πίκρα στο περβάζι
κι απ’ τ’ ουρανού τα σωθικά κραυγή να κατεβάζει.
Μόνο που εσύ θα κυνηγάς την γύρη στα περβόλια
σαν να μην στόχο σε έχουνε της πυρκαγιάς τα βόλια.
Κι η ανηφοριά στους ώμους σου βάρος να γίνει ένα
να κουβαλούν χαρές πολλές της λησμονιάς τα τραίνα.
Να περπατείς στα σκοτεινά και δυνατά να βλέπεις
της άγριας γης τα σήματα στο φως να ανατρέπεις.
Να αναζητείς ξεκούραση στου Ήλιου την αχτίδα
και να ζητάς στης θάλασσας το κύμα την ελπίδα.
Βλέπεις δεν είναι άχαρο της γης το περιβόλι
σαν του στρατιώτη το στερνό στον πόλεμο το βόλι.
Που ξενυχτά σαν το πουλί στου κόσμου το θεμέλιο
κρατώντας δώρο στον εχθρό ένα χρυσό βαγγέλιο.
Πότε θα γίνει το κακό να τερματίσει ο δρόμος
που περπατάμε μια ζωή και δίπλα μας ο τρόμος!
Λέτε να γίνει το κακό καταμεσής στο δάκρυ
που αφέθηκε το όνειρο στου ορισμού την άκρη
να βρει ποτάμι πιο βαθύ και πιο αγριεμένο
να ρίξει μέσα το κακό και το θεριό δεμένο!
Ή μήπως θα ‘ταν ο ήρωας νεκρός στο παραμύθι
που η γιαγιά ψιθύριζε ωσάν οι αρχαίοι μύθοι!
Δεν λογαριάζεις πια τη γη που σε έφερε προστάτη
για να φυλάς την προσταγή του αντικαταστάτη
εκείνου που που διαλέξανε οι ξένοι δίχως οίκτο
και σου φωνάζαν άγρια, μες το ποτάμι ρίχτο.
Μα εσύ έκανες υπομονή στου ονείρου τη γαλήνη
και βρήκες μια γωνιά κοντά στην άκρη στη σελήνη
για να ποθώσεις την ζημιά που σου έκανε ο χρόνος
τη μέρα που γεννήθηκες και είχες μείνει μόνος.
Πιάσε λοιπόν το όνειρο απ’ την πλευρά του ανέμου
και δέσε φόβους και καημούς την νύχτα αδερφέ μου
λευτέρωσέ το στης αυγής το κρύο μεσονύχτι
την τελική σου ντουφεκιά σε μια χαράδρα ρίχτη.
Λευτέρωσε το όνειρο το δίκιο σου να δράξεις
να περισσέψουν οι αυγές και οι ξεχασμένες πράξεις.
Να γίνει το όνειρο φωτιά να καίει στους αιώνες
και εσύ στου κόσμου να γυρνάς τους άδειους ελαιώνες…….
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2022
