Εμείς των τελευταίων οι ρομαντικοί,
μείναμε μόνοι σε πλατιά ξερά χορτάρια,
σαν άγριοι της αθωότητας φονιάδες
σε έναν κόσμο πληγωμένο από νωρίς.
Στης ξένης γης την ξέρα, ασυνόδευτοι
η αθωότητα, τί λέξη είναι πάλι αυτή!
Με λίγη σκέψη που πιο πέρα να σου γέρνει
σαν κοπαδιού ο σκύλος να σε φέρνει
σε άδεια βοσκοτόπια και αλάνες
εκεί που φέρνανε τις μνήμες οι βοσκοί
και σέρνανε την πέτρα οι γαλατάδες.
Τόση βοή στην κάτω μέρα του Μαγιού
που κάθε απόβραδο σε παίρνει η γη σεργιάνι
κύμα στο κύμα σε μια θάλασσα στενή
που δεν γνωρίσεις νύχτα μέρα πού σε βγάνει.
Σαν τα ρολόγια του Νταλί κυρτώνει η σκέψη
κι όλο μου κάνει αναβολές σαν τον καιρό
λες και γω ζήτησα παράταση του νόμου
λίγο την πίκρα σαν μποέμης να χαρώ.
Ήρθε η ώρα σαν να ζήτησα την λήθη
να φύγω ήρεμα, λιτά και σταθερά,
και να τελειώσει πια ετούτη η ιστορία
σε μια μικρή και μονιασμένη παραλία.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΙΟΥΛΙΟΣ 2021
