ΕΠΙ-ΣΚΕΨΕΙΣ
Με τη δροσιά του Απρίλη στη ματιά μου ένα πρωί,
είπα να κάνω έναν περίπατο εκεί που η καρδιά πονάει.
Έτσι ξεκίνησα με βήμα αργό να βρω τις πέτρες μου,
εκείνες τις κομματιασμένες σε ένα μέρος γνώριμο.
Φοβόμουν και τα φύλλα από τα δέντρα να πατήσω
ακόμα και τη σκόνη που σκέπαζε τα μάρμαρα καιρό.
Πόση μανία, πόση δύναμη, και πόσο μίσος είναι εδώ
στις μαύρες πέτρες που ήταν κάποτε κίονες ωραίοι!
Έργα ανθρώπων λένε είναι, που μιλούσαν για αγάπη
και λόγια κλέψανε, ύπουλα από πατέρες παλαιούς.
Τούτες οι μαύρες πέτρες ήταν κάποτε υπέροχοι Ναοί
δεμένες ήταν με τα πάθη των Θεών και των Ανθρώπων
Ο θάνατος, δίχως διακρίσεις σε ζωή και πράγματα
δείχνει πως κείτεται νεκρή, εδώ και αιώνες, η αλήθεια.
Δεν έχω δύναμη στη θέα που αντικρύζω την θλιμμένη
η σκέψη πλημμυρίζει από ναυαγισμένη φαντασία.
Ούτε η βροχή ούτε ποτάμι δεν ξεπλένει την ντροπή
ούτε ο θυμός καλυτερεύει της ψυχής μου την γαλήνη.
Γέρνω στο θαύμα που αιώνες ξαγρυπνά μες το σκοτάδι
και γονατίζω στων Θεών και των Πατέρων το μεγαλείο.
Πρέπει να ανάψει η φωτιά της γνώσης, της ελπίδας
να γίνει ο τόπος μου ξανά μοναδικός και Θείος.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΙΟΥΛΙΟΣ 2021
