ΕΡΤΟΓΑΝ—ΕΤΡΩΓΑΝ
Γειά σου μεγάλε Ετρωγάν με τα πολλά χαρέμια
με τους πολλούς τους Στρατηγούς όπου φοράνε γκέμια.
με τις φωνές σου τις πολλές και τις πολλές φοβέρες
κάνεις με τις χανούμισες κονσόρτσια και βεγγέρες.
Λες ότι θες και ξαναλές και κράζεις την Ελλάδα
μάλλον γιατί εζήλεψες του Αιγαίου τη λιακάδα
και συνεχίζεις το χαβά πέρα και στην Ευρώπη
λες και σε σκιάχτηκαν κι αυτοί και όλοι οι ανθρώποι.
Φωνάζεις καθημερινά και θες να πολεμήσεις
και του Αιγαίου τα νησιά θέλεις να κατακτήσεις.
οι Στρατηγοί σου είναι έτοιμοι να βγάλουν τις σφεντόνες
και να μας ρίξουν ξαφνικά σαν να ‘μαστε Αρτόνες.
Φωνάζεις από το πρωΐ και το ‘βαλες σημάδι
πως θα μας πάρεις τα νησιά μονάχα σε ένα βράδυ
Τα σώβρακα και τα καλτσόν τα σκίζεις σε μια νύχτα
ώσπου την άλλη το πρωΐ τα κάνεις δαχτυλίθρα.
Νομίζεις πως ο Έλληνας ύπνο βαρύ τραβάει
και πως δεν νοιάζεται γι αυτά που ακούει και γελάει
νομίζεις πως κοιμήθηκε και άραξε στην ξάπλα
και πως καθόλου δεν νογά για την δική σου φάκλα.
Τί να σου πώ Ερτογάνη μου τί να σου πώ Μεμέτη
δεν λογαριάζεις τον Γραικό και το μικρό βιλαέτι
μα θα σου πω ένα μυστικό που χρόνια το κρατάω
και με το μυστικό αυτό τα πίνω και μεθάω.
Ο Έλληνας γκαρντάση μου δεν συλλογάται πόνο
ούτε τον θάνατο μαθές δεν λογαριάζει μόνο
μπορεί να κάθεται βουβός να ακούει και να βλέπει
μα όταν θα’ ρθει η στιγμή θα κάνει αυτό που πρέπει.
Γιατί πολύ μιλάς εσύ πολύν καιρό και χρόνια
μα αν σου βαστάει Μεμέτη μου κατέβα εδώ στ αλώνια
κατέβα στο Αιγαίο μας κατέβα στα νησιά μας
κι αν δεν σε φάει το σίδερο σ ‘εφαγε η γροθιά μας.
Βλέπεις ρε φίλε Ετρωγάν τόσο καιρό που κρένεις
τον Έλληνα τονε ξυπνάς αλλά και τον μαθαίνεις.
τονε μαθαίνεις να γροικά το Φώς και την Πατρίδα
τους βάρβαρους να κυνηγά με φάρο την ελπίδα.
Αν σου βαστάει λοιπόν μπρέ συ κι αν είσαι λίγο αντράκι
και δεν τα κάνεις πάνω σου μέσα στο σωβρακάκι
στείλε μας πλοία πολεμικά τα κούφια αεροπλάνα
και οι δικοί μας Ίκαροι θα στα κάνουνε πουτάνα.
Αν σου βαστάει άνοιξε μέτωπο στο Ακρωτήρι
να δεις για πότε ο κώλος σου θα γίνει σουρωτήρι.
Μην προκαλείς τον Έλληνα και μην τον ανταριάζεις
για θα μετράς τα πτώματα στο Αιγαίο και θα γράζεις.
Γιατί στο λέω καθαρά και τεκμηριωμένα
θα κλαίς και θα οδύρεσαι για όλα τα χαμένα
θα μετανιώσεις την στιγμή και την κακιά την ώρα
που πήρες την απόφαση να βγείς εδώ μπονώρα
να αρχίσεις έναν πόλεμο από την αρχή χαμένο
αφού δεν ξέρεις ο Έλληνας σε έχει πολύ χεσμένο.
Κάτσε λοιπόν στα αυγάκια σου αν θές να τηνε βγάλεις
και τούτη την κακιά χρονιά στο βρόντο να τη βάλεις
γιατί έτσι και δεν σταματάς αυτό το μαύρο χάλι
σίγουρα θα το φας και σύ το μαύρο σου κεφάλι
ένα κεφάλι αδειανό, που είναι γεμάτο μίσος
από τα χρόνια τα παλιά που σε πηδήξαν ίσως….
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
9/12/20
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
