Η ΒΡΟΧΗ
Με τα παντζούρια μου κλειστά ακούω τη βροχή που πέφτει
η κάθε στάλα ζωντανή μπαίνει στ’ αυτιά μου σαν τον κλέφτη.
Η συννεφιά κουραστική κι ο ουρανός ούτε που δείχνει.
στον κήπο βάλτωσε η Ελιά και των πουλιών στο χώμα τα ίχνη.
Κι όμως η Φύση ξαγρυπνά ξερές ανάσες να γιομίσει
την κουρασμένη μας ψυχή με δυό σταγόνες να ποτίσει.
Σαν τραίνο που ξεχνά τους ναυαγούς και μόνο μία κάνει στάση,
με τη βροχή το όνειρο και η καρδιά μετρά το κύμα πού θα φτάσει.
Ακούς τις στάλες με χαρά όπως χαϊδεύουν τη γαλήνη στο περβάζι,
και το σπουργίτι που κρυβόταν στην φωλιά την περσινή, με κουβεντιάζει.
Αχ η βροχή πόσο με νοιώθει,σαν να μιλάει στην ψυχή για το καλό μου,
μου μελετάει Αρχαία ρητά και Ορφικά και γω ακονίζω το μυαλό μου.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2020