Η ΓΗ ΠΛΗΓΗ
Κλεισμένη η Γης, με γάζες και επιδέσμους πιά δεμένη,
στην άκρη της ανθρώπινης αντίδρασης πολλές φορές γονατισμένη.
Γυρίζει η μέρα κι αλυχτά στη λευτεριά του ανέμου,
μέχρι το φώς να κρατηθεί στα μονοπάτια κάποιου νού ταξιδεμένου.
Το τελευταίο χαμόγελο κι αυτό σαν άστρο ξεχασμένο,
μένει στα χείλη ένα μετέωρο καρφί σε σκάφος ανοιχτά και πληγωμένο.
Δρόμος κι αν είναι αυτός, κρυμμένη ανηφόρα που σε αλλάζει
ολονυχτίς που η σιγουριά σε έχει ξεχάσει και νομίζεις δεν σε νοιάζει.
Ωσάν το Σύμπαν κι όλα γύρω έχουν ξαφνικά αποφασίσει
πως είναι άδικο να ζείς δίχως χαμόγελο, ώσπου η μέρα σου ν’ αρχίσει.
Και λησμονάς τότε που σου έκανε παρέα η μοναξιά
στα άδεια παλάτια που ρωτούσες που σε βγάζει την αυγή η πλατωσιά
Μέσα σε τόσο κόσμο εσύ να νοιώθεις πάντα μοναχός
κι ούτε της άγριας θάλασσας δεν σε ξυπνούσε ο τεράστιος αχός.
Μείνε κοντά μου, αν το χέρι που κρατάς δεν σε γεμίζει
ένα φτερό είσαι και σύ που σε ένα αγέρι πρωϊνό σε ανεμίζει.
Μη φοβηθείς όσα αμαρτήματα οι άλλοι σου προσάψουν
χιλιάδες χρόνια τώρα προσπαθούν ανώφελα να σε αλλάξουν.
Έτσι σιγά ήρθε ο καιρός που η Γή αθέλητα αιμορραγεί
και με ορθάνοιχτη να στέκεται μπροστά σου πιά η τεράστια πληγή.
Και σύ την δύναμη αντλείς απ΄ τους Θεούς που ξέρεις
μαντάτο όμορφο σ΄αυτήν την Γή που ξενυχτά θέλεις να φέρεις.
Το ψιθυρίζεις στ΄ανοιχτά της θάλασσας τά μέρη,
εκεί που θες τους Ύμνους των Θεών η Περσεφόνη να σου φέρει.
Και η Γαία η σοφή σιγά και σταθερά αρχίζει να αναρρώνει
το μεγαλείο των ψυχών στην όμορφη και λατρεμένη Φύση λευτερώνει.
Με την ανάσα στο Μαντείο των Δελφών στεφανωμένη
βλέπεις το Φως στους Κίονες που αιώνες κρύβεται και εσένα περιμένει,
να βρείς διέξοδο στης Γής την Άγια Ώρα,να της γιατρέψεις την πληγή
με εκείνα τα σοφά τα λόγια της Πυθίας που η καρδιά από καιρό αναζητεί.
Εδώ λοιπόν, στην άκρη του Ολύμπιου κι απότομου γκρεμού,
στα ύψη των Ελλάνιων Θεών ως την Αυλή του Ποσειδώνα του γηραιού,
εδώ να στήσεις το τριώροφο Παλάτι της γλυκιάς επιστροφής
για να χωρέσει η Άγια Γνώση, η Αρχαία, της πανάρχαιας Εντολής.
Μείνε μαζί μας ως την νύχτα που κοιμούνται οι στεναγμοί
και η Αφροδίτη να απαγγέλει μύθους και να ακούγονται λυγμοί
Εδώ οι Θεοί λύνουν την δέσμια και την απόλυτη σιγή
τώρα η Γη, με την τεράστια πληγή, δεν θέλει πιά να αιμορραγεί.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2020
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
