Κάτω απ τα μάτια σου οι ρυτίδες
σαν της αράχνης τον ιστό
μετρούσαν χρόνια και ταξείδια
στης Γής το άγριο αγερικό.
Στα μάτια η σπίθα η αιώνια
στα χείλη λόγια μετρητά
χέρια αγγαλιάσματα γεμάτα
σε μιά καρδιά που τ’ ακουμπά.
Γύρω σου άτεχνα τραγούδια
που σου ετοίμασαν παιδιά
όπως τις μέλισσες γυρίζουν
στή γύρη γύρω η μυρωδιά.
Στα κόκκαλά σου τρίζουν χρόνια
που σού θυμίζουν εποχές
που έσκαφτες στης γής τ’ αλώνια
για να φυτέψεις αγγαλιές.
Τώρα σιγή σαν το σκοτάδι
με δυό κομάτια μοναξιά
πλέκεις χαλί για το χειμώνα
να μην κρυώνουν τα παιδιά.
Κι ας φεύγει μυστικά ο χρόνος
μ’ ένα χαμόγελο θαμπό
εσύ γνωρίζεις την αλήθεια
που σού΄χει δώσει από καιρό.
Πόθωσε κάτω τα κλωνάρια
απ’ την Ελιά που καρτερούν
ένα γιομάρι αναμνήσεις
γεμάτες όνειρα περνούν.
ΚΩΣΤΗΣ ΚΑΤΕΧΗΣ ΚΑΝΑΤΑΣ