Η ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ
Ένα τραγούδι θα σας πω, απάνω στην Κορώνα
που έκαμε (Γ)ιό επικίνδυνο, σαν την ψιλή βελόνα.
και βρέθηκε στο ξαφνικά η Ανθρωπότης μέσα
με πανδημία ύπουλη, κακούργα και μπαμπέσα.
Κλειστήκαμε όλοι με τη μια, ερμητικά στο σπίτι
μόνο μια ανάσα παίρνουμε, κι αυτή απ’ τον φεγγίτη.
Κι είμαστε έτσι μοναχοί, χωρίς δικούς και φίλους
μόνη παρέα έχουμε τις γάτες και τους σκύλους.
Ξυπνάμε αργά κάθε πρωί, δώδεκα παρά δέκα
κι ούτε μας νοιάζει τώρα πια πού είναι η γυναίκα.
Αν και σηκώθηκε κι αυτή κι αν κάνει καφεδάκι
αφού δεν πάει πουθενά μέχρι και το βραδάκι.
Έτσι κι αλλιώς κάθε βραδιά δίχως αργοπορία
πάμε για ύπνο ήρεμα χωρίς ταλαιπωρία.
Μέρες περνούν νύχτες περνούν, ξεχνάμε και την ώρα
κι ενώ εμεσημέριασε, λες πως είναι μπονώρα.
Το βράδυ ξάπλα και καφέ στον καναπέ ραχάτι
και κάποιες νύχτες δεν μπορεί ούτε να κλείσει μάτι.
Πόσο θα πάει ο καιρός κανένας δεν μας λέει
ο κόσμος ήρθε ανάποδα, και ξαφνικά όλο κλαίει.
Εκεί που είχαμε φτιαχτεί κι όλα πηγαίναν φούρια
με μίας μας εσταμάτησε , μια πανδημία καινούρια.
”Μένουμε Σπίτι” το λοιπόν και δεν γυρίζουμε έξω
σε λίγο δεν θα θέλουμε ούτε να δούμε απ΄ έξω……
Κ.Δ.Κ.ΚΑΝΑΤΑΣ
