Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ
Άνοιξη γιατί κρύβεσε πίσω απο μαύρα σύνεφα
και δεν ανοίγεις ουρανό και γω να ξεδιψάσω;
Μήπως σε πότισε η αρώστεια με φαρμάκι
και τα λουλούδια σου πεθαίνουν στις αυλές;
Μήπως σε γκρέμισε η απληστία απ’ τον ορίζοντα
και ξαποσταίνεις στην ουράνια σου κρυψώνα;
Είναι η ώρα που τα κλώνια σου ανθίζουν
και τα πουλιά σου το κελάηδισμα σκορπούν,
που γειτονεύει με το πέταγμα ο έρωτας
και οι καρδιές χτυπούν σε αγκάλιασμα κρυφό.
Μα κάτι γίνεται κι ο κόσμος έχει κλείσει
και η ζωή έκαμε στάση σ’ αδειανές αλάνες,
τίποτε δεν κινείται ούτε αποκρίνεται
μιλιά δεν έχει ούτε Γής ούτε Ουρανός.
Κανένα βήμα προς τα μπρός ή προς τα πίσω
δεν έχει ρέμα και γκρεμό, είναι μια έρημος
που είναι απέραντη δίχως αρχή και δίχως τέλος.
Και μεις στεκόμαστε κοιτώντας με μανία
τους άδειους τοίχους των σπιτιών που μας μισούν
και τις χαμένες μετοχές στην μοναξιά μας,
που μας φορτώσανε χωρίς να ξέρουμε γιατί!
Λέτε να βρούμε το στενό στην ανηφόρα
λέτε να γίνει η Κυριακή ξανά γιορτή;
Μήπως η Γή ξεγίνει στον καθαρισμό της
κι ο άνθρωπος σημάδι ηλιαχτίδας θα χαρεί;
Η Άγια φύση να επουλώσει τις πληγές της
που της ανοίξαμε στο κερδοφόρο τρέξιμό μας
και να σταθεί η ελπίδα πάλι ζωντανή,
αφού μια χούφτα χώμα είναι όλα
και ενα χαμόγελο αξίζουν όλα στη ζωή.
Κ.Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ
