ΚΑΠΟΤΕ
Κάποτε ήμαστε περήφανος Λαός
κάποτε ήμαστε οι πρώτοι από τους πρώτους.
Κάποτε η Γή κινούταν γύρω απ’ τους Δελφούς
κι ο Ήλιος γέμιζε τα μάτια με λουλούδια.
Κάποτε λέγαμε τον Έρωτα Θεό
και την αγάπη την ορίζαμε στα ύψη.
Ήταν ο Δίας που κρατούσε κεραυνό
και η Περσεφόνη που κοιτούσε με λαγνεία.
Κάποτε είχαμε την Γνώση και το Φώς
γραφή, ανάγνωση κι απέραντη Ιστορία.
Λέγαμε το Γαλάζιο είναι νερό
κι ο ουρανός με τά ‘σπρα σύννεφα στα χείλη.
Λέγαμε τέχνη, ότι γέμιζε τον νού
θέατρο, ότι μας κινούσε την αιτία,
κίνηση, φώς, φεγγάρι και λυγμός
απ’ τους Δελφούς ένας χρησμός και μια λυχνία.
Κάποτε ήμαστε Λαός μοναδικός
Λαός που δίψαε για χορό και δικαιοσύνη,
που ένα χαμόγελο κρατούσε στο ένα χέρι
και στό άλλο βάσταγε σπαθί και χαλινάρι.
Κάποτε όλα τριγυρνούσαν σαν φωτιές
γύρω απ’ τα σύνεφα της νειότης και του χρόνου.
Κάποτε, κάποτε στον κόσμο κυβερνήτες
με του μυαλού την ξυραφιά και το δρεπάνι,
με μια σφεντόνα και ένα αδράχτι στο πλευρό
κι ένα σπαθί στη ζώση μας γραμμένο
σαν νά ’ναι ο κόσμος όλος μιά παρηγοριά.
Κάποτε είμαστε εμείς Ήρωες και Θεοί
Από αθάνατη Σπορά Θεών και Ηρώων αίμα,
Κάποτε όλα τα μεγαλεία ήταν δικά μας,
μα ένα-ένα με το χρόνο μας τα πήραν
πότε με αίμα, πότε με κρυφή φωνή
πότε με δύναμη από του άλλου την αντάρα.
Κάποτε λές και έχουν περάσει χιλιετίες
κι ας έχει μείνει η γανιά στην κουπαστή
σ’ ένα καράβι με πανιά φυλακισμένα
και με τιμόνι της ψυχής η υπομονή.
Κάποτε θά ‘ρθει η ώρα που θα λέμε
πως ήταν όνειρο στο αύριο και στο χθές
σαν της Αγάπης την υπόσχεση που εχάθη
και μές’ τα κύμματα παλεύεις ότι καίς.
Κ.Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΙΟΥΝΙΟΣ 2020
