ΚΙΟΝΕΣ
Κίονες μόνοι ξεχασμένοι στη σιωπή
αιώνες θάβουν τα μεγάλα μυστικά τους,
δίχως φωνή και δίχως φλόγα στη ντροπή
κρύβουν τα λόγια που ήταν κάποτε δικά τους.
Περαστικός, κι ο κάθε ένας προσκυνά
την λίγη λάμψη που ξεχάστηκε στο χρόνο,
εκείνη την άρνηση που έκρυψε η γης
για να θυμίζει τον αρχαίο μας τον πόνο.
Μόνο που ακόμα το χαμόγελο κρυφά,
στο χώμα τούτο που την δόξα αγκαλιάζει,
με ένα φιλί στο μαρμαρένιο το σκαλί
ο μόνος τρόπος η ψυχή να αγαλλιάζει.
Το χέρι απλώνω στον αγέρα που περνά
σφίγγω την πέτρα που λαχτάρησε να απλώσει
κείνο το κάλλος που αιώνες ξενυχτά
και την ελπίδα για το Φως πλατιά να δώσει.
Κοιτώ τον ήλιο που τα βλέπει από ψηλά,
κι αναρωτιέμαι πόσα ξέρει και δεν λέγει,
τι έχει προνόμιο αυτός από παλιά
όσα του αρέσουν κι όλα τα άλλα να διαλέγει.
Μικρή προσπάθεια κάνω τώρα στο στερνό
να αποδώσω με τιμή το αρχαίο φέρε
με όση δύναμη μου ορίζει ο στεναγμός
στον μέγα Δία να φωνάξω τώρα ΧΑΙΡΕ.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΑΠΡΙΛΗΣ 2021
