ΚΛΕΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
Δέν πεθαίνουν οι Πατρίδες που μας κλέψανε
ούτε κλαίνε τα σοκάκια που μας τρέξανε,
σπίθα είναι και φωτιά θα ανάψει πάλι
με τα χρόνια και τη σκέψη τη μεγάλη.
Ο Ουρανός ψηλά χαράζει τα συνθήματα
αστραπές, ζωγραφισμένα συναισθήματα,
μού ‘χες τάξει λευτεριά και αγάπη τόση
όση ήταν και η πληγή που μού ‘χες δώσει.
Ένας κόμπος όμως που με συμπληρώνει
στης αυγής το γλυκοχάραμα που απλώνει
να γυρίσω στο κατώφλι το κλεμένο
μιά ζωή και άλλη μιά τόση περιμένω.
Ουρανέ μου, Βασιλιά μου και Αφέντη
τό μεγάλο μού ‘χεις τάξει εκείνο γλέντι
στων Θεών την απουσία θα γυρίσεις
της καρδιάς την πεμπτουσία να γεμίσεις.
Δάκρυα μύρια από εκείνα θα μαζέψω
άγρια χόρτα που σε κάψανε θα δρέψω,
πέτρες, τοίχους κι αγκωνάρια γκρεμισμένα
μια σταγόνα κι ένα δάκρυ αγγαλιασμένα.
Και σιγά σιγά θ’αρχίζω να τα χτίζω
πέτρες και όνειρα μαζί θα τα φροντίζω
ένα ένα πάνω στις ψηλές τις αλκυόνες
να μην στέκονται οι Καρυάτιδες πια μόνες.
Κάθε πέτρα και λιθάρι ασβολωμένο
γκρεμισμένο και συχνά βαθιά χωμένο
στου ονείρου την αυλή να ξαναστρώσω
του Παππού την Ιστορία ν’ αρματώσω.
Νά ‘ναι η δόξα στο σκαλί της δικαιοσύνης
και η ψυχή μου στο απόγειο της ευθύνης
να ταράξω τα νερά που είναι θολωμένα
να αποδώσω λευτεριά σε σας κι εμένα.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΜΑΗΣ 2021
