ΚΟΜΑΤΙΑ ΠΕΤΡΕΣ
Με κούρασε η θέα από σπασμένες κολώνες
από τα μαντεία και τους Παρθενώνες,
με κούρασε η θέα από τους ναούς
που φωτιά πλημμύρισε Ίωνες, Δαναούς.
Με τρομάζει η πέτρα στην Ωραία Πύλη
με τρομάζει ο τάφος και το θυμιατήρι.
Μάρμαρα χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια
μάρμαρα σπασμένα, μαρμαρένια αλώνια.
Είδωλα με σκέψη, ζωντανά και ωραία
τέχνη ξακουστή και πολύ μοιραία
των Θεών η χάρη, τ’ουρανού η γαλήνη
στ’ άγαλμα ατενίζει, η Σαπφώ και εκείνη.
Σπαράζει η Κλυταιμνήστρα, κλαίει η Αντιγόνη
ο Ορέστης λέει φεύγει μακρυά της….
είτε Αθηναίος είτε σαν Σπαρτιάτης
φεύγει και σκοτώνει η μάννα τα παιδιά της.
Μα οι πέτρες μένουν, αιώνες και σωπαίνουν
ουρλιαχτά δεν σβήνει,των βαρβάρων σμήνη,
Οι ναοί σιωπούν και αποσιωπούν
τη λάμψη σκοτεινιάζουν και αλλαξοπιστούν.
Μέγα Φως που καίει, στις καμένες πέτρες
στις σκαμένες τάπιες, ρέει το σοφικό
ήρθε γαρ η ώρα να δοθεί το δίκιο
να δοθεί η απάτη, στο λαό που ζει.
Που ζει και περιμένει, κι όλα τα υπομένει
Ν’ανάψει εκείνη η σπίθα που κρατεί αιώνια
να γενεί ηφαίστειο σε πλατείες κι αλώνια
να καεί το ζέον, το φως το τελευταίο
να γίνει πάλι πρώτο με φωνή και κρότο
και να μεταλάβει το Φως της Αριάδνης
και της Λυσιστράτης…….και της Υπατείας…..
ΚΩΣΤΗΣ ΚΑΝΑΤΑΣ
