ΛΟΓΙΑ ΒΑΡΙΑ
Νοέμβρης και πεθαίνουνε τα όνειρα στη γής
μα μες΄ το χιόνι μιά ελπίδα ξαγρυπνάει
κρύος αγέρας στην ψυχή κατρακυλά
με μάτια ορθάνοιχτα τη σκέψη ξεγελάει.
Τα αντρίκια λόγια πάντα θέλουνε ψυχή
δεν είναι θήραμα στην σκέψη στον καθένα,
στο μετερίζι όλα γίνονται με ορμή
κι όχι σαν σύννεφο που χάνεται ένα -ένα.
Όσο βαριά είναι η κουβέντα που γροικά
σαν το μαχαίρι που βυθίζεται στο αίμα,
δεν ξεπερνά τα κρύα χέρια τα ορφανά
όπου σαπίζουν στην οδύνη και στο ψέμα.
Θέλει ψυχή να ξεσταυρώσεις την οργή
να κάνεις το όνειρο να στέκεται σαν χάδι,
κι ούτε φεγγάρι, ούτε άστρο δεν αρκεί
να ξεδιψάσει την αγάπη στο σκοτάδι….
Λόγια μεγάλα που ομορφαίνουν τα βουνά
και χιονισμένα στις κορφές κατρακυλάνε,
μύριες φορές χαροκαμένα και καυτά
μέσα στο είναι μας τις νύχτες ξαγρυπνάνε.
Μέριασε χάρε, μπρός τα λόγια που αντηχούν
από μεγάλα στόματα κι αντρίκια ειπωμένα,
στο δρόμο για τον θάνατο αγνώριστα περνούν
βαθιά στο χώμα στους αιώνες σκεπασμένα.
Νύχτα στην άκρη του γκρεμού που ξαγρυπνάς
στων αστεριών την λάμψη που μεσάνυχτα φωτίζει,
αίμα ζεστό απ΄την πληγή δώσε να γιατρευτώ
για μια φωνή πανάρχαια που θα μου ψιθυρίζει.
Να ρθει ένα τέλος βιαστικό και ξαφνικό
που να μην έχει στην διάσταση φεγγάρι
να με πλανέψει με τα λόγια τα βαριά
και με τη σκέψη την υπόσχεση να πάρει.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2021
