πόσα βουνά και ρεματιές χαράζουν το κορμί σου !
Πλαγιές και κάμποι ,ανοίγονται μέσα απ το πέρασμά σου
και γονατίζουν οι Θεοί στο πλέριο χάρισμά σου….
Ένα όνομα και μιά φωνή που μέρα νύχτα αχάει
και όλη η γή να σείεται και να σε τραγουδάει…
Μακεδονία η δόξα σου στου κόσμου όλου την άκρη
απ’την καρδιά ξεσκίζεται της Μάνας ένα δάκρυ.
Και φτάνει μέχρι τ’ Ουρανού στο μνήμα των παιδιών σου
που σε ζητούν σαν τη φωτιά στη φλόγα των ματιών σου.
Μακεδονία ξακουστή στους ξέφορτους αιώνες
το αίμα το ελληνικό που ρέει στους Μακεδόνες .
Το αίμα που εχύθηκε ποτάμια στα βουνά σου
για να φορούν την αρχοντιά στα μάτια τα Παιδιά σου….
Για να ποθούν τη Λευτεριά όπως εσύ τους τάζεις
και να πεθαίνουν για τη Γη που εσύ τους ετοιμάζεις.
Κομάτια Ελλάδα γίνεται η σκέψη στους αιώνες
και χτίζει μάρμαρα στη γή, σηκώνει Παρθενώνες
Απ’ τη Δωδώνη στο Διό, Αμφίπολλη και Πέλλα
φωνάζει η Μάνα στο παιδί, έλα γλυκό μου…έλα.
Κ.Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ
