ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ.

Ο Κώστας Κατέχης γεννήθηκε στην Ερείκουσα το 1957 και μετά το Δημοτικό μετακόμισε στην Αίγινα όπου συνέχισε στο Καποδιστριακό Γυμνάσιο του νησιού για τέσσερα επίσης χρόνια. Το 1973 μετανάστευσε στην Αμερική όπου ζει μέχρι σήμερα συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη τον περισσότερο καιρό. Η αγάπη του για τα Ελληνικά γράμματα και τις τέχνες τον έκαναν να ασχοληθεί με την λογοτεχνία και την ποίηση όπου για πολλά χρόνια γράφει και αρθρογραφεί σε πολλά ομογενειακά και ορισμένα Ελληνικά έντυπα. Με την ποίηση ξεκίνησε το 1994 όπου και κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή στην Νέα Υόρκη. Σήμερα ασχολείται με την ραδιωφωνία και την αρθρογραφία σε ομογενειακά μέσα και έντυπα. Η εκπομπή στον Hellas FM είναι συνήθως λογοτεχνική και προωθεί πολλούς αξιόλογους ομογενείς καλλιτέχνες , συγγραφείς και ποιητές…….

Ήταν περίπου την αρχή της δεκαετίας του 80 και εργαζόμουν σερβιτόρος στο BLUE BAY της περιοχής RIVERDALE της ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ.
Η πελατεία του εστιατορίου στην πλειοψηφία της Εβραίοι και πολύ λίγοι άλλης φυλής μεταξύ των οποίων και κάποιοι Έλληνες.
Ο κύριος Γιώργος ήταν ένας ψηλός και ηλικιωμένος άντρας που ερχόταν μαζί με μιά κυρία,φιλενάδα του έλεγε πως είναι,και γευμάτιζαν σχεδόν κάθε μέρα στο εστιατόριο.
Μού έλεγε ιστορίες από τα παλιά όταν ο ίδιος έχτιζε το ΧΙΛΤΟΝ των Αθηνών.
Ύστερα είρθε στην Νέα Υόρκη περίπου το 50 και ήταν Λιμενάρχης στό Ελληνικό Προξενειο μας εδώ .
Υπέθετα ότι κάποιος μεγάλος και πλούσιος θα ήταν και δεν έδινα πολύ σημασία στις ιστορίες του γιατι δεν με ενδιέφεραν και πολύ.
Κάποια στιγμή μου είπε και το επώνυμό του αλλά δεν το κράτησα,ίσως γιατί δεν με αφορούσε για οποιοδήποτε λόγο.
Τον σερβίραμε και την κυρία που είταν μαζί και αυτό είταν όλο,γιατί φαινόταν από εκείνους τους παλιούς που πέρασαν καλά επί Γερμανικής κατοχής και μετά έπιασε καλή θέση στο Δημόσιο για τις υπηρεσίες του, σύμφωνα με αυτά που μας έλεγε.
Συμπτωματικά εκείνη την εποχή εδιάβαζα ένα βιβλίο του φοβερού συγγραφέα Κυριάκου Διακογιάννη, όπου σε κάποιο κεφάλαιο ανέφερε έναν λιμενικό εκπρόσωπο της Ελλάδας στην Νέα Υόρκη,ο οποίος ήταν ένας παλιάνθρωπος που κυνήγησε και πρόδωσε σαν κομμουνιστές πολλούς και καλούς πατριώτες,χωρίς λόγο και μόνο για να πάρει τα συχαρίκια της Φρειδερίκης και των άλλων φασιστοειδών που διαφέντευαν τότε την πολυταραγμένη Ελλάδα μας και κυνηγούσαν τα κουμμούνια όπως αποκαλούσαν κάθε δημοκράτη σε όλα τα μέρη της γης,το όνομα αυτού,Γεώργιος Μικρούλης.
Ταράχτηκα λίγο…..το όνομα αυτό κάτι μου θύμιζε.
Την άλλη μέρα στη δουλειά περίμενα με αγωνία να δω τον κύριο Γιώργο να έρθει για φαγητό,και είρθε.
Πλησίασα σιγά και τον ρώτησα να επαναλάβη το επώνυμό του,Μικρούλης μου είπε και πάγωσα.
Για να το λέει ο Κυριάκος Διακογιάννης, πρέπει να είναι σοβαρό το θέμα, αλλά και εγώ έπρεπε να σιγουρευτώ ότι είναι αυτός και όχι μια απλή συνωνυμία.
Τον άφησα με την κυρία να τελειώσουν και έφυγα από το τραπέζι τους.
Την άλλη μέρα θυμήθηκα την ιστορία του πατέρα μου, όταν δούλευε στα καράβια και κάποτε που το πλήρωμα πεινούσε στην Βαλτιμόρη γιατί ο πλοιοκτήτης και ο καπετάνιος δεν έκαναν τροφοδότηση του πλοίου για οικονομία, και κατέβηκαν σε απεργία, τότε ο Λιμενάρχης του Προξενείου της Νέας Υόρκης τους τύλιξε όλους σε μιά κόλλα χαρτί ,όπως λένε,και τους έπιασε το IMIGRATION,και τους έστειλε όλους στην Ελλάδα σαν κομμουνιστές,αυτό έγινε το 1951.Το όνομα του λιμενάρχη Γεώργιος Μικρούλης.
Βλέπετε ο πατέρας μου που είταν Λοστρόμος δεν πήρε το μέρος του καπετάνιου ,αλλά του πληρώματος που δεν είχαν να φάνε.Γι αυτό καταδικάστηκε σε επταετή στέρηση φυλλαδίου,και δεν μπορούσε να μπαρκάρη για εφτά χρόνια,οπότε έμεινε στο νησί κουβαλώντας με το μουλάρι πράγματα άλλων, για να βγάλει το μεροκάματο και να ζήσει την οικογένειά μας.
Άρχιζα να βάζω τα πράγματα στη σειρά και μίλησα του πατέρα μου στο τηλέφωνο, εκείνος με όρκιζε να μην κάνω τίποτε γιατί αυτός ο άνθρωπος είταν και είναι μεγάλος και επικίνδυνος παλιάνθρωπος.
Ο Θείος μου ιδιαίτερα, ο αείμνηστος Κώστας Κατέχης που έμενε τότε στην Αίγινα μου θύμισε τηλεφωνικά ότι ο αδελφός του Μικρούλη ήταν στην Κέρκυρα αστυνομικός της ασφάλειας και του είχε κάνει προσαγωγή για να δει τι σόι κομμουνιστάδες είναι η οικογένεια μας,και αυτός ήταν στήν ίδια κατηγορία με τον αδελφό του,βολεμένος στην ασφάλεια Κερκύρας.
Όπως ήταν φυσικό βέβαια κανείς από τους δικούς μου δεν είχε σχέση με τον κομμουνισμό και δεν ανήκαν σε καμιά οργάνωση τότε.
Περίμενα πάλι πως και πως να φανεί γεροφασίστας με τη γριά φιλενάδα του.
Είθελα να τον ρωτήσω μπροστά της όλα αυτά που είχα συμμαζέψει γι αυτόν.
Και να που σε δυό μέρες είρθε……του είπα ότι ο Κυριάκος Διακογιάννης τον αναφέρει παλιάνθρωπο που έχει πιεί το αίμα πολλών καλών πατριωτών….τον ρώτησα ακόμα αν θυμόταν το καράβι στην Βαλτιμόρη το 51 και τα πληρώματα που έστειλε στην Ελλάδα …..η απάντησή του ήταν…<<ααα οι παλιοκουμουνιστάδες>>.
Μα αν ο Διακογιάννης έλεγε ψέματα,τότε γιατί δεν του έκανε μήνηση γιά συκοφαντία !
Είχα γίνει θηρίο…..με κράτησε ο Προκόπης ,ο καλός φίλος και αφεντικό.
Ο γέρος έφυγε και γύρισε μετά από δυό τρείς μέρες κουβαλώντας μαζί του κάτι χαρτιά που μου τα έδειχνε με καμάρι…..<<να κύττα ποιός είμαι εγώ >> μου έλεγε με στόμφο.
Τα χαρτιά έγραφαν….<<ΔΙΠΛΩΜΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ>>…..υπογεγραμμένα από την Βασίλισσα Φρειδερίκη και τον Παύλο με το Βασιλικο Στέμμα στην κορυφή.
Του είπα πολύ άγρια να τα βάλει εκεί που πρέπει και τον έδιωξα από το μαγαζί, είθελα πολύ να του κάνω κακό.
Σκέφτηκα κάτι Σπανιόλους που γύριζαν στη γειτονια,είπα του ενός να του κάνουμε κακό στο αυτοκίνητο…..εκείνος γέλασε,5 δολλάρια μου είπε…..απόρησα,δεν είξερα να κάνω κακό σε ανθρώπους,αυτός μου λέει μη σε νοιάζει θα το φτιάξω το κάντιλακ….
Δεν πρόλαβε όμως……
Η γριά σύντροφός του μπήκε μετά από λιγες μέρες στο εστιατόριο τάχατες πολύ λυπημένη,την ρωτήσαμε τί έχει και αυτή μας είπε τα καλά τα νέα, ο παλιάνθρωπος Μικρούλης,είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή…………..
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που χάρηκα τόσο πολύ για ένα θάνατο……