ΜΙΑ ΠΙΚΡΑ
Μία πίκρα με πήρε απόψε βαριά
και με βρήκε στην πόρτα του χάρου,
σα ζητιάνος στα λόγια που λένε πολλά
όμως δεν συμφωνούν να σε πάρουν.
Εικόνες θαμπές και στα μάτια ομίχλη
δεν μου φτάνει στο νου η φαντασία,
χιλιάδες τα φώτα μα εσύ δεν ακούς
για το φάσμα που στενάζει η πλατεία.
Γερνάς και το ξέρεις, το σκοτάδι βαρύ
ψάχνεις νά’ βρεις για λίγο κουράγιο,
δεν σε σώνει το βάρος της άγριας της γής
είσαι θύμα, της νειότης ναυάγιο…
Ξενυχτάς στο παιγνίδι της άλλης ζωής
δεν αξίζει να τους λές καλημέρα,
είσαι χάσμα μιας τρίτης ανάσας πνοής
που περνά σαν φωτιά στον αγέρα.
Δεν υπάρχουνε πρέπει και μή να χαρείς
είσαι μια οπτασία στον τοίχο,
πως να βγείς από μέσα, νομίζεις μπορείς;
μα και γω να σε βρώ δεν θα τύχω.
Σήκω πάνω τα μάτια μια μόνο στιγμή
κι ίσως άλλο ουρανό να αντικρύσεις,
δεν σ‘ αφήνει το ξέρω ο μεγάλος καημός
ούτε η άνοιξη πιά να δακρύσεις.
Βρίσκεις λόγια στενά που πονάνε πολύ
από αιώνες στις πέτρες γραμμένα,
κάνεις πίσω στο κύμα που άγρια θρηνεί
και σου παίρνει τα θολά περασμένα.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΜΑΡΤΗΣ 2022
