ΟΡΓΗ
Έχω στά στήθεια μιαν οργή
μεσ’ τους αιώνες σαν πληγή
που όλο με σκοτώνει,
σιγά σιγά και με ορμή
και με την ίδια αφορμή
πάντα με φανερώνει.
Είναι οργή απ’ την ψυχή
που στους αιώνες αντηχεί
με μια κραυγή σπασμένη,
κι ένας θεός απ’ τους πολλούς
στους γκρεμισμένους μου ναούς
αιώνες περιμένει.
Και είναι σιωπηλές φωνές
αρχαίες και παντοτινές
γλυκά που ψυθιρίζουν,
Και που ματώνουν την καρδιά
όπως και τα μικρά παιδιά
τα μάτια μου δακρύζουν.
Άδεια είναι τούτη μου η ζωή
δίχως τραγούδι και φωνή
απ’ την Αρχαία γαλήνη,
αιώνες τώρα καρτερώ
και το αθάνατο νερό
κώνειο έχει γίνει.
Δεν έχω ελπίδα, δεν βαστώ
από ποιό χέρι να πιαστώ
που τά ‘χουν όλα κάψει,
Θεοί Πατέρες και Αδελφοί
κίονες μάρμαρα, οι Δελφοί
κι ο Παρθενών να λάμψει.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2023