Ο ΑΓΕΡΑΣ
Μή μου πληγώνεις τον αγέρα της ψυχής
μη ρίχνεις σκόνη στην ανάσα της αγάπης,
πάλαιψα χρόνια και καιρούς λυπητερούς
να φτάσω εδώ όπου η αύρα μ’ απαγκιάζει.
Κι είναι ο λαιμός μου πληγωμένος και τραχύς
από το βάρος που τα χρόνια μου κρατήσαν
να βγώ στο δρόμο που ο αγέρας με πονεί
και να σταθώ στης αρετής το σταυροδρόμι.
Μη μου πληγώνεις τον αγέρα άλλο πιά
ξόδεψα νύχτες και σκοτάδια δίχως τέλος,
είναι βαρύ το μονοπάτι της χαράς
μόνο ο αγέρας συντροφεύει την γαλήνη.
Αιώνες πέρασαν και λόγια μαγικά
σ’ αυτό το δρόμο που φυσάει αιωρούνται
κι εγώ χαμένος σε ένα βράχο στη βροχή
σαν άλλος δάσκαλος να μάθω περιμένω.
Να ακούσω λόγια που μου κρύψανε βαριά
που τά’ χει πάρει ο αγέρας στο σκοτάδι
να δώσω φώς στην άλλη άκρη του βοριά
και να γυρίσω ένα βράδυ αναστημένος.
Κείνα τα λόγια που οι Θεοί τ’ αναζητούν
όπου κι ό άνεμος φοβάται τη φωνή τους
που λευτερώνουν τους θνητούς απ’ το πρωΐ
και ματωμένα τα θερίζουν οι διαβάτες.
Λόγια που ο άνεμος αντέχει στη σιωπή
και στούς αιώνες προσκαλεί αδικημένους
να δικαιωθούν μέσα στο βάρος της σιωπής
και να φωνάξουν δυνατά ”έσεται ήμαρ”.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2022
