Ο ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ
Είμαι σε έναν κόσμο ξένο
διαφορετικό
σε έναν κόσμο ξακουσμένο
και περαστικό.
Κόσμο που δεν έχει τέλος
ούτε και αρχή,
με τα ερείπια της Δύσης
σ’ άλλη εποχή.
Με δυνάμεις απ’ τ’ αστέρια
και του Ουρανού,
Φώς που που φέγγει σε πελάγη
του μεγάλου Νού.
Κόσμος με πολλά φεγγάρια
Ήλιο που γελά
με την Άρπα του Ορφέα
να σε ξεγελά.
Λίγοι και καλοί χωρέσαν
μες τον κόσμο αυτό,
των Θεών και των ονείρων
ήτανε γραφτό.
Όσοι οι τυχεροί γνωρίσαν
και χαθήκανε
στα παλάτια του Ολύμπου
ξεχαστήκανε.
Τώρα μόνος οδοιπόρος
στην καμένη Γη
ξεχωρίζω κάθε λέξη
που αιμορραγεί.
Κάθε λόγο κάθε βήμα
για το πουθενά,
σε χαράδρες και σε βράχια
στα ψηλά βουνά.
Είμαι σε ένα κόσμο ξένο
κόσμο ξαφνικό
που γεννήθηκε από αίμα
κι από φονικό.
Σε ένα βράχο πληγωμένος
και χωρίς φτερά
ν’ αγναντεύω στο Αιγαίο
γαλανά νερά.
Στων Θεών την ξακουσμένη
Δίκη θα πιαστώ
και με τη ματιά στα πάθη
θα συλλογιστώ.
Ώσπου να ‘ρθει ο Ποσειδώνας
να με εκδικηθεί,
να απαλλάξει την ψυχή μου
από την ενοχή.
ΚΩΣΤΑΣ . Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
