Ο Γιός του Κρώνου
Εκεί που τα πειράματα γίνονται φαντασία
και τα πειραματόζωα είναι σε αφασία
κάποιος γιατρός επάλευε να βρεί πενικιλίνη
αλλά τού ξέφυγε θαρρώ, ϊός με θανατίνη,
που με κορώνα έμοιαζε μα θάνατο σκορπάει
κι όποιος τον πιάσει ξαφνικά στόν Άδη περπατάει.
Του ξέφυγε μας είπανε, μα ποιός να το πιστέψει
αφού η αλήθεια σήμερα έχει βαθιά στερέψει.
Κι άν εσκεμένα έγινε ο Ϊός στα εργαστήρια
για να σκοτώσει ξαφνικά πολλά εκατομύρια
μιάς και πολλοί γινήκαμε στον κόσμο τούτο πάνω
εσκέφτηκε ο ερευνητής,άντε να τους ξεκάνω.
Και εγεννήθη ο ϊός κορώνας αποπαίδι
για να μπορέσει στους Λαούς να βάλει τροχοπέδη.
Χωρίς καθόλου να σκεφτεί ότι μπορεί στα φίνα
είναι ο πρώτος που μπορεί να γίνει καραντίνα.
Στην δίνη του κορωνοϊού μπήκαμε τώρα όλοι
και δεν μας σώζουνε θαρρείς ούτε και οι διαόλοι.
Ούτε εμβόλιο βρίσκουνε πρίν τα τινάξουμε έτσι
και στα καλά καθούμενα μας κανανε γκιουβέτσι.
Μα πού θα πάει κάποια στιγμή,όταν μας πετσοκόψει
και κάποα εκατομύρια στην Γή όταν μας κόψει
θα ξεθυμάνει ο ϊός, τρομάρα ο Γενοβέζος
και θα πεθάνει και αυτός, αφού είναι Κινέζος.
Ένας Ϊός παγκόσμιος του θάνατου πλακούντα
που τον εκατασκεύασαν για να μας βάλλουν Χούντα.
Για να μετρήσουν αντοχές,υπομονή και θάρρος
αλλά εμάς τους Έλληνες δεν μας φοβίζει ο χάρος.
Φέρτε ϊούς λοιπόν πολλούς, ρίξτε Δικτακτορίες
σκοτώσετε τα όνειρα, μοιράστε αμαρτίες
γιατί δεν είχαμε αρκετές στον κόσμο τούτο πάνω
φωνάξτε ”αδέλφια πάρτε με και έτσι ας αποθάνω”.
Και στόν απόλυτο έλεγχο η ανθρωπότης μπαίνει
με τόν ϊό που δύσκολα από τη Γή δεν βγαίνει.
Ο πανικός δε των Λαών στά γρήγορα καλπάζει
κι ένας Κινέζος ξαφνικά τον κόσμο κοματιάζει.
Τόν κόσμο ετούτο τον καλό τον κατατσακισμένο
αντί να βρούν κάτι καλό…βρίσκουν ϊό χεσμένο
που σε σκοτώνει γρήγορα και ούτε σου χαρίζει
στα κυπαρίσσια στέλνοτας όποιονε αντικρύζει.
Στα κυπαρίσσια τα χλωρά που χρόνια περιμένουν
τους τάφους να γεμίσουνε και όλους να τους φέρνουν.
Γι αυτό αδέλφια μου γλυκά να σκέφτεστε γελώντας
γιατί θα περιμένουμε τον χάρο τραγουδώντας.
Μ’ένα τραγούδι θλιβερό ωσάν τ’αναστενάρια
μέχρι να βρούμε ουρανό στις ράχες στα πουρνάρια.
Κι όταν τελειώσει το κακό, το μέτρημα αρχίσει
και δούμε πόσο τελικά ο ϊός θα μας στοιχίσει
και κάνουμε λογαριασμό σε λίρες και σε γρόσια
να δείτε ότι η λυπητερή δεν κάνει πεντακόσια.
Δεν κάνει ούτε μια δραχμή για την ζωή του ανθρώπου
ούτε χιλιάδες με χρυσό στα υπόγεια κάθε τόπου.
Για δέν μετριέται η ζωή με γρόσια και χρυσάφι
κι αλοίμονο στον άνθρωπο και στα καλά νισάφι.
Η Ζωή μετριέται με λυγμούς με βάσανα με πόνο
και με αγάπη δυνατή κι όχι λαχτάρες μόνο.
Η Ζωή αντέχει στίς κορφές και στις πολλές αντάρες
και μείς θα πολεμήσουμε να βρούμε όλες τις χάρες
αυτές που έχει και μεθά ό άνθρωπος στη ζήση
κι από κανέναν δεν ζητά μονάχα από τη φύση.
Γι αυτό καλοί μου άνθρωποι πιάστε χορό μεγάλο
και τραγουδήστε στους κακούς ότι δεν πάει άλλο,
ότι δεν μένει στη ζωή παρά μονάχα ο πόνος
κι ο άνθρωπος που τραγουδά πάντα δεν είναι μόνος.
Ξανά λοιπόν θα σας το πώ ωραία και τραγουδώντας
κι αν είναι να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε γελώντας.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ ΚΑΝΑΤΑΣ
ΜΑΡΤΗΣ 17 2020
