Ο ΡΟΥΣ
Απ’ του Ολύμπου την κορφή
ένα ρυάκι ξεκινά,
από τα χιόνια ξεχασμένο
και μεγαλώνει, μεγαλώνει
σιγά σιγά, μα ορμητικά
γίνεται χείμαρρος και σέρνει
μνήμες και λόγια των σοφών
και των προγόνων το μαντάτο.
Σε κάθε όχθη, σε κάθε ακτή
σε κάθε ρέμα και καταρράκτη
φέρνει στο φως την λογική
και την σοφία την ξεχασμένη
σε κάθε αγνάντεμα του Ήλιου
σε κάθε βήμα του διαβάτη,
σάν ηλιακτίδα που αγρυπνά
σαν φώς που φέγγει στους αιώνες.
Από του Ολύμπου τις κορφές
στους κάμπους και στούς ελαιώνες
ξεχύνεται η γλυκιά ορμή
από τα λόγια του Ευκλείδη
τα λόγια του Αριστοτέλη
του Πλάτωνα και του Θαλή.
του Ησίοδου, του Θουκυδίδη.
Φέρνει τα λόγια του Λυσία
τον Όμηρο, τον Περικλή
τον Πρωταγόρα τη Σαπφώ
τον Σοφοκλή και τον Σωκράτη…..
ο χείμαρρος γίνεται ζωή
παίρνει οστά και σάρκα μία
παίρνει τον Νού και την Ψυχή
το μέγα βάρος των Ελλήνων……
η ώρα τούτη η Ιερή, ημέρα Άγια
έχει στ’ αλήθεια ξεκινήσει
ποτάμι απέραντο βοά
που δεν γυρίζει τώρα πίσω…..
έσεται ήμαρ αδελφοί
ήγγηκεν γαρ ή Άγια ώρα
δεύτε, προσήλθατε βραδέως
στου Ελληνισμού το Μέγα Δέος.
Κ.ΚΑΤΕΧΗΣ
