Ο ΨΑΡΑΣ
Νερό καθάριο σαν γυαλί και χίλια βοτσαλάκια
γαλάζιο το απέραντο γιαλό που πέρα λάμπει.
Ένα μικρό κοκκινωπό φαίνεται καβουράκι
κι ένας σγουβιάς παρέα του, ψάχνουν στα λίγα φύκια.
Έχει αόρατες μικρές γαρίδες στην γραβούσα
και είναι ο ήλιος τάβανος που φέγγει από τα ύψη.
Με ένα καμάκι στο δεξί και η πόχα στην κουβέρτα
δένει ο σκαρμός με το κουπί, και η θάλασσα είναι λάδι.
Βόγα προστάζει αθόρυβα να μην ακούν οι σάλπιες
σία δεξιά προσεκτικά πάνω από τη θαλάμη.
Εσκόρπισε ο βυθός βαρύς κι ο βλέμωνας καρτέρει.
Λες και κατέβηκε ο Θεός να πλύνη την ψυχή του
μες τα γαλάζια σου νερά, Φύκι μου ξεχασμένο.
Ίσα που ακούγεται η βοή απ΄το κύμα στο Πεζούλι.
Ο αγέρας έκανε στροφή και τίναξε τον στρόπο
Αργά κυλάει το σκαρί πλάι στο μεσημέρι
και τα φελά στην κουπαστή με τα βολίμια τρίζουν.
Βγήκε η βατσέλα σήμερα, Μάνα φχαριστημένη,
η βάρκα έδεσε ξανά στου μώλου το ρεμέντζο.
Ένα κλωνάρι απ του γιαλού τη φρύγκα για κρεμάστρα
και αργά -αργά το βήμα σου τραβά στην ανηφόρα.
Με την τραγιάσκα σου στραβά στου ήλιου την καψάδα
χαμογελάς με μια χαρά που βγαίνει από την άρμη,
τούτο το Θάμα που το ζείς μονάχος κάθε μέρα
τούτο το Θάμα ξενυχτά μαζί σου κάθε βράδυ.
Θάμα που μόνο εσύ μπορείς να ζείς και να θυμάσαι
κοιτώντας το μοναδικό κι άπέραντο γαλάζιο
το πέλαγος που απλώνεται μπροστά στην αφωδιά σου.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΜΑΗΣ 2020
