ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Με δυό κομμάτια Ουρανό
στα χείλη ανθισμένο
είμαι στου κόσμου το γκρεμό
κι αδίκως περιμένω.
Δεν έρχεσαι δεν απορείς
πως στέκεις και λυπάσαι
τη λησμονιά πως καρτερείς
μονάχη , δε φοβάσαι ;
Εγώ ταράζω τις φωνές
που αλύγιστα προσμένουν
και στην καρδιά τραγούδησαν
και στο χειμώνα μένουν.
Όμως αν έρθη ο καιρός
τα λόγια να ξυπνήσουν
να γίνουν άστρα στη φωτιά
και να γλυκοφιλήσουν,
σήκω τα χέρια σου ψηλά
στον βράχο χαμογέλα
κατέβα από τον Όλυμπο
και στην καρδιά μας έλα………..
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ