που ρίξατε τα δύχτια,
ψάρια θα πιάσετε νεκρά
και αχινών αγκάθια.
Ασήκωτα θἀ ‘ναι,βαριά
από τις μαύρες τύψεις
και με βολύμια και φελά
από τα κόκκαλά μας.
Κι άν του φυγά η υπογραφή
με το μαβί μελάνι,
δεν στέγνωσε από βραδύς
ούτε το μεσημέρι…
Των σκοτωμένων οι φωνές
και των νεκρών η ωδύνη
δεν θα σκεπάσει τη σιωπή
που θέλουν να περάσει.
Εκεί στου βάλτου το ριζό
που εστήσατε τις τέντες
και στο τραπέζι που έτριζε
από την προδοσία
εκεί θα βγαίνει η ψυχή
του Ίωνα και του Παύλου
και θα σας κράζει ολημερίς
κι ολονυχτίς επίσης,
και μια ζωή θα κυνηγά
την άτιμη τιμή σας….
Αυτή που δεν είχατε ποτές
γιατί είστε πλάνοι, ξένοι…
γιατί ούτε αίμα Ελληνικό
δεν έχετε στις φλέβες.
Παραμονεύει όμως ξανά
όπως πάντα η Ιστορία
και κεί όπου αξίζετε
εκεί θα σας πετάξει….
ΚΩΣΤΑΣ Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ ΚΑΝΑΤΑΣ