Λίγα λόγια του ποιητή

Βγήκα στην πόρτα και το μάτι μου αγκάλιασε τον ελαιώνα στον κατήφορο που απλώνονταν έως το Λιβάδι, ενώ το πέλαγος μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου χρυσογυάλιζε με ένα απαλό άγγιγμα της όστριας στον κόρφο.

Ένοιωθα το χρόνο να με πνίγει και την ανυπομονησία να μου βαραίνει τις πινούλες των ματιών μου.

Σήμερα έκανα μια άλλη αρχή. Μιαν αρχή δίχως τέλος. Αύγουστος της Παναγίας του Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Τρία.

Φορτώσαμε τις βαλίτσες, κάναμε το σταυρό μας στο εικονοστάσι και στο κατώφλι και πήραμε το δρόμο για το λιμάνι. Μετρούσα στον κατήφορο τα σκαλιά του δρόμου με το αβέβαιο μέλλον και προσπαθούσα να μετρήσω πόσες φορές τα τριπλοπήδηξα.

Στο λιμάνι το καΐκι σημαιοστολισμένο και ο κόσμος για άλλη μια φορά είχε πλημμυρίσει το μώλο για το κατευόδιο.

Δεκάδες φορές μέτρησα αυτόν τον κόσμο πάνω στο μώλο να σφιχταγκαλιάζει κάποιον που έφευγε.

Δεκάδες φορές μέτρησα τα δάκρυα των μανάδων.

Δεκάδες φορές μέτρησα τα μαντήλια στην ακρογιαλιά σηκωμένα να λένε «αντίο».

Δεκάδες φορές αγνάντεψα κάποιον ανεβασμένο στα ξάρτια του καϊκιού να χαιρετάει κλαίγοντας.

Δεκάδες φορές το καΐκι έκανε σταυρωτή βόλτα στο νερό, ώσπου να βάλει πλώρη για την Αγία Αικατερίνη.

 Δεκάδες φορές…

Ώσπου ήρθε και η σειρά μου. Και σήκωσα στούς ώμους τα όνειρά μου. Πήρα στις χούφτες μου την αρμύρα της θάλασσας,ανέβηκα και εγώ πάνω στο ξάρτι, κράτησα άσβηστη εικόνα τον στερνό χαιρετισμό και νά μαι μέσα στην κοσμοπλημμύρα των εκατομμυρίων ανθρώπων της απομόνωσης και της μοναξιάς.

Ήρθα δίχως να ξέρω αν θα μπορέσω να διαφυλάξω την ακεραιότητά μου.

Να μείνω άμεμπτος και ανέγγιχτος από την φτώχεια του πλούτου στον κόσμο τούτο.

Να μείνω ασυμβίβαστος στην διαφθορά στης νεοφερμένης και ξένης, παράξενης τούτης κοινωνικής κουλτούρας.

Να μείνω ασυγκίνητος από την πληθώρα των αγαθών που σερβίρονται σε όλα τα στρώματα από όλες τις κατευθύνσεις, με μοναδικό σκοπό το κέρδος.

Να αρνούμαι την βιομηχανοποίηση της παραγωγικότητάς μου και να δέχομαι την δημιουργία που συνδυάζει τη σκέψη μου σε συνεργασία με το κορμί μου.

Προσπάθησα να μείνω άνθρωπος στην πιό απάνθρωπη κοινωνία του καιρού μας.

Προσπάθησα να γράψω απλά.

Η μοναδική αμοιβή μου, η ψυχική μου ευχαρίστηση στο ότι λίγοι, αρκετοί ή πολλοί, νοιώθουν αυτά που έγραψα όπως και εγώ….

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ

«ΘΛΙΜΕΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ JEROME»

Αφιερωμένη στις Κόρες μου Αναστασία και Κατερίνα

Εκδόσεις PELLA και  ARGO PUBLICATIONS

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ  1994