ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Πρωτομαγιά, κι ελπίδες μας
ολοένα λιγοστεύουν
γίνεται η Γης ατέλειωτη
το ψέμα τρικυμία…
Του κόσμου όλου ο συρφετός
σε μια σταγόνα δάκρυ
και η ζωή που ξαγρυπνά
σαν μιας στιγμής ανάσα.
Μέρες γιορτής που ξαγρυπνούν
σε μάτια πικραμένα
που ολονυχτίς ξεγίνονται
και πνίγονται στο κλάμα.
Κι όλοι ζητούν μια χαραυγή
του φεγγαριού ηλιαχτίδα
μια λάμψη ή μια σκοτεινιά
πικρή σαν την αλήθεια.
Στον ώμο ή στην αγκαλιά
ο πόνος να πλαγιάσει,
όπως το φως που χάθηκε
στου δειλινού τον κήπο.
Μα εσύ μπροστά νυχτοπατείς
με το κρασί στο χέρι
και να ξεχάσεις προσπαθείς
πως πάλι έμεινες μόνος.
Κ.Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ