Θα ξημερώσει ένα πρωί
και μεσ’ το κρύο το βαρύ
θα το αποφασίσεις,
πως πέρασαν χρόνια πολλά
και με του κόσμου τα καλά
δεν θα ξαναγυρίσεις.
Θα λες πως ήλθε η σιωπή
μέσα στη νύχτα να σου πεί
πως έζησες χαμένος,
κι αντί να βρείς το σ’άγαπώ
αλλάζεις λίγο το σκοπό
και φεύγεις ξεχασμένος.
Το τέλος έρχεται αργά,
ανάσα ανάσα και βαριά
τα βήματα χτενίζεις,
με ένα χαμόγελο πικρό
στα χείλη σου ειρωνικό
την αγωνία θερίζεις.
Για να θυμίζει τον καιρό
που έγινε αιτία να χαρώ
την λίγη μοναξιά σου,
και την απαίσια στιγμή
που το άδικο καθοδηγεί
την ταπεινότητά σου.
Κάπως αργά θα το σκεφτείς
πως έμελε να αφεθείς
στου κόσμου την λεπίδα,
σαν να μπορούσες να φανείς
αλαφιασμένος συγγενής
στην έσχατη ελπίδα.
Κι όμως αυτοί που σε μισούν
σε μια γωνιά καραδοκούν
να σε καλοσωρίσουν,
και περιμένουν την στιγμή
στην τελευταία δοκιμή
να σε καρατομήσουν.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2022
