ΣΥΓΝΩΜΗ
Συγνώμη που έγινα κακός μαζί σας κάπου κάπου
συγνώμη που δεν τήρησα τους νόμους κατά γράμμα.
Συγνώμη που η συγκίνηση μου πλήγωσε τα μάτια,
που πήρα το γυμνό σπαθί να σπάσω τα δεσμά.
Να ρίξω λίγη ανθρωπιά στους τρόπους και στα πρέπει
που κάπου επροσπάθησα το νου να προσπεράσω.
Να πέσει φως στα κάρβουνα, και τ’ όνειρο ν’ ανάψει
και να γενώ καλλίτερος απ’ ότι μού ‘χεις πει.
Συγνώμη που αρνήθηκα αυτά που μου είχες τάξει
και που πολλές στο δρόμο μου ξεγύμνωσα πληγές
Που πήρα τα πολλά γιατί και τα έκανα κορδέλλες
και τα μαλιά σου στέριωσα μ’ αυτές να τα κρατούν.
Που πέταξα στο όνειρο, δίχως να προσκαλέσω
ούτε ένα αστέρι του ουρανού, εσένα ή το κύμμα.
Που μπήκα μόνος στη στοά της λύπης να βολτάρω
μήπως και βρω τα αισθήματα που πέταξες νωρίς.
Συγνώμη που ένα πρωί, με δίχως καλλημέρα
εσύ που με σημάδεψες χάθηκες μεσ’ το χρόνο,
και δεν σε ζήτησα ποτές, σε αρνήθηκα διπλά
αφού εσύ με αρνήθηκες πρώτα, και δίχως λόγο.
Συγνώμη που έμπηξα στη γης το κοφτερό μαχαίρι
να μην το βρεις ποτέ ξανά, κανέναν μη πληγώσεις.
Που έμοιαζα πολλές φορές χαμένος δίχως βλέμμα
που εσύ μου μίλαγες γλυκά και γω κοιτούσα αλλού.
Που δεν σε πρόσεξα ποτές εκεί που προσπερνούσες
δεν με άγγιξε το άρωμα που φόραγες στα μάτια,
γιατί εγώ είμουν αλλού, κάπου στον κόσμο μόνος.
Κι έμεινα εκεί να σε κυττώ, να φεύγεις λυπημένη.
Συγνώμη που δε σήκωσα το γέρο από τη γης
κι απ’ το παιδί δεν ζήτησα που μένει να το πάω.
Εγώ μεγάλωσα αλλού, σε τόπους δίχως τέλος,
σε μέρη άλλα, αλλαργηνά,φτιαγμένα δίχως πρέπει.
Σε πολιτείες λυπητερές, χωρίς μικρά χαμόγελα
μόνο στη ρίζα της ελιάς, το δάκρυ ήταν ελπίδα.
Συγνώμη που δεν άδραξα το πέλαγος της λύπης
και με τη βάρκα του καϋμού δεν ήρθα να σε βρω.
Γιατί και γώ μπαρκάρησα σε πλοίο απελπισίας
και πέρασα τις θάλασσες σαν μια γουλιά κρασί.
Φόρτωνα λύπες και καϋμούς, παράδωνα σημάδια
με της αγάπης την οργή, πυξίδα στο κατάρτι.
Συγνώμη που άλλο δεν μπορώ τώρα να σε αγαπήσω.
Συγνώμη που έγινα κακός μαζί σου δυό φορές.
ΚΩΣΤΗΣ ΚΑΝΑΤΑΣ
