ΤΑΞΊΔΙΑ
Και συνεχίζει η ζωή,ασταμάτητη και φούρια, με όλα τα σύγχρονα και παλαιά εργαλεία που ανακάλυψε ο άνθρωπος.
Ένα μεγάλο τρέξιμο,αγώνας για επιβίωση με γνώμονα την πληρωμή και την κατάθεση στην τράπεζα είτε για ώρα ανάγκης, είτε για μικροεπένδυση που θα σου δίνει μηνιαία αποδοχή για να ζήσεις αξιοπρεπώς το υπόλοιπο της ζωής σου.
Παλεύεις καθημερινά χωρίς να βρίσκεις ώρα για τον εαυτό σου και να του χαρίσεις λίγες στιγμές ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης ώστε να μπορέσεις να αναλογισθείς τί έκανες και μέχρι πότε θα το κάνεις.
Όλα τρέχουν και ο χρόνος περνάει ταχύς και απαρατήρητος μέσα στην πολυκοσμία και στην μοναξιά που σε τυλίγει όταν βρίσκεσαι στο ασφυκτικά γεμάτο τραίνο και στα τρελά γεμάτα κόσμο πεζοδρόμια.
Τα χρόνια πέρασαν και σύ αντικρίζεις στον καθρέπτη τα γκρίζα σου μαλλιά και τις ρυτίδες που σου χαράζουν το πρόσωπο και αναρωτιέσαι πότε πρόλαβες να τα κάνεις όλα αυτά.
Μόλις προ χθές ήσουν παιδί και φώναζες πότε θα μεγαλώσεις για να κάνεις και σύ όλα αυτά που έκαναν οι μεγάλοι.
Να ανοίξεις τα φτερά σου όπως χαραχτηριστικά έλεγαν κάπου κάπου, και σύ βιαζόσουν να μεστώσεις και να βγάλεις μουστάκια και γένια για να λές πως τα κατάφερες και ανδρώθηκες.
Εδώ λοιπόν,τώρα τί γίνεται…..
Με γκρίζους κροτάφους, με τα στήθια γεμάτα αναμνήσεις και τους ώμους τσακισμένους απ’την κούραση ατενίζεις το μέλλον που σού απόμεινε με πολύ λίγη αισιοδοξία και λιγότερη ανυπομονησία.
Ακόμα και τα παιδιά σου σου φαίνονται γερασμένα….μα είναι. Μεγάλωσαν κι αυτά και ας τα νομίζεις πως είναι ακόμα παιδιά.
Δεν θά ‘θελες να το παραδεχτείς αλλά ανοίξανε κι αυτά τα δικά τους φτερά και πετάξανε. Και εσύ τα καμαρώνεις αλλά ποιός το βλέπει, μόνο εσύ.
Και είσαι ακόμη πολύ περήφανος για τις δικές τους επιλογές και τον δρόμο που ακολουθούν με σύνεση και παράδειγμα όπως το ονειρεύτηκες.
Οπότε τί άλλο θα ήθελες για να χαρείς πως κατάφερες κάτι έστω και με πολύ κόπο μονάχος και αβοήθητος τόσα χρόνια που πάλεψες σαν το λιοντάρι σε μια τεράστια έρημο δίχως νερό και ένα χέρι να σε κρατήσει μην πέσεις.
Μην σε χαλάνε οι άσπρες τρίχες που πέφτουν στα μάτια σου όταν πλένεσαι το πρωί που τους λές καλημέρα μαζί με τις ρυτίδες σου και το γνωστό σου χαμόγελο που το βλέπει κι ο καθρέφτης.
Είσαι φχαριστημένος κατά βάθος κι ας σε βαραίνει η κούραση και τα περιττά κιλά σου που κατακάθισαν γύρω από τη μέση σου.
Όταν σκεφτείς τους άλλους που δεν κατάφεραν ούτε τα μισά από εσένα, όχι σε όβολα, μιλάμε για έργα εδώ.
Τότε εκείνο το ευχάριστο χαμόγελο, που μαζί με τον καθρέφτη σου το αγάπησαν και πολλοί άλλοι που σε γνώρισαν και σε ανακάλυψαν,εμφανίζεται σαν το πρωινό φώς του Ήλιου που ανατέλλει από την πλατιά σκάλα με τις πανύψηλες ελιές και τα μάραθα κάθε μέρα όπως το έχει συνήθειο.
Πόσοι ανακάλυψαν την αλήθεια στο πέρασμα των χρόνων και την εμπειρία να σαλτάρει από κλαδί σε κλαδί, ή από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο όπου σου δίνει φτερά στην σκέψη και στην αναπόληση;
Μιά χορωδία στημένη ολόγυρα από τις επιθυμίες σου που κάνουν την εκπλήρωση των ονείρων σου ένα θεατρικό έργο για πολύ απαιτητικούς θεατές.
Μα εσύ τα κατάφερες κι ας μην έχεις ιδέα ηθοποιίας ούτε στο δράμα ούτε στην κωμωδία….
Οπότε πάρε τα βραβεία σου και περπάτα περήφανος και ολόισια σαν νά ‘σαι ο νικητής της γιγαντομαχίας που τέλειωσε σ’αυτό το τεράστιο στάδιο που είναι γεμάτο προλετάριους από όλα τα μέρη του κόσμου .
Κι αν έρθουν κάποιοι ντυμένοι με τα ρούχα της πολιτείας να σε κεράσουν και να σε συγχαρούν για τα καλά σου, γύρνα την πλάτη και προχώρα βιαστικά.
Κάτι άλλο θέλουν τούτοι οι τύποι και δεν πρόκειται ποτέ να σου το πούν……
Εύγε……!
