Κίονες χαμένοι μες τη γη
βαθιά χωμένοι με μανία,
μάρμαρα μαύρα θλιβερά
μέσα στο χώμα το βαρύ,
λόγια σοφά μεσ’ τα μνημεία
σκαλισμένα, σφραγισμένα.
Λόγια που σβήσανε
στο λίγο φως του καντηλιού.
Ναοί στη γη και στο χορτάρι,
βίαια ισοπεδωμένοι.
Αγάλματα κλεμμένα
και φρικτά βασανισμένα.
Βωμοί σπασμένοι
και απάνθρωπα καμένοι,
από το μίσος όλων εκείνων
που μιλούν για την αγάπη!
Γνώση τρανή που ξεσκεπάζει
και λευτερώνει τους θνητούς,
λόγια βαριά και μετρημένα
και ζυγισμένα με το Φώς.
Ήρωες, Ημίθεοι και μύθοι
ζωγραφισμένοι σε αιώνιες
μα ατελείωτες ιερές μνήμες.
Όλων των άδικων ανθρώπων
οι κακίες απλωμένες,
πάνω σε πέτρες που καήκαν
από τα μίση των ανήξερων
άπληστων αργυραμοιβών.
Τι μας διώκετε
εχθροί του Δέους και του Φωτός;
Ποιο είναι το όφελος
να μένει η Ανθρωπότης στο σκοτάδι;
Πότε η μέρα εκείνη θά ‘ρθει
να χορτάσει οι βαριά κοιλιά σας
απ’ τα σκουπίδια της ανοησίας σας;
Οι απόγονοί σας
πώς θα αντέξουν την ντροπή;
Κ.Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ
