ΤΑ ΘΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΑΣ
Δυό χιλιάδες χρόνια δούλοι
βλάχοι μέχρι το μεδούλι
κοιμηθήκαμε με γνώση
και ξυπνήσαμε καμπόσοι…
Το κεφάλι μας γεμάτο
με ”Αμίν” και άδειο πιάτο
”δώσ’ειμίν σήμερον ” λέμε
δυό χιλιάδες χρόνια κλαίμε…
Το μυαλό έγινε κουκούτσι
όλοι ναύτες κι όλοι μούτσοι,
το λιβάνι για συνήθεια
και την αμαρτία στα στήθεια.
Είκοσι Αιώνες περάσαν
δίχως Γνώση μας δικάσαν
γονατιστοί και ζαλιζμένοι
άρωστοι, ναυαγισμένοι.
Αντί Πλάτωνα, τον Μάρκο
αντί Αριστοτέλη, Σαύλο
για Σωκράτη, τον Ιωάννη
ούτε κι ο Θαλής μας κάνει.
Δυό χιλιάδες χρόνια φύγαν
μάρμαρα, Ναοί καήκαν
κατεστράφησαν κολώνες
γκρεμιστήκαν Παρθενώνες.
Ο εχθρός γέμισε μίσος
μα δεν τού ‘φτασε και ίσως
να ζητήσει παραπέρα
της Δωδώνης τον αγέρα.
Να ζητήσει και τις πέτρες
πού’χουν μείνει στις αλέτρες
στα χωράφια και στ’αλώνια
επειδή μιλούν αιώνια.
Επειδή μας ψυθιρίζουν
τις βραδυές που τριγυρίζουν
οι Θεοί και οι Τιτάνες
και μας τραγουδούν Παιάνες.
Θέλουν να τα πάρουν όλα
τα κουπιά και τα πανιόλλα
και τη βάρκα να βουλιάξουν
και τον Δία να μας αλλάξουν.
Όμως δυό χιλιάδες χρόνια
στη φωτιά και στα αμόνια
άντεξαν πολύ οι καρδιές μας
και οι κολώνες αδελφές μας
δίχως λάγνο πετραχήλι
άστραψε το Φώς στο Δείλι.
Το Λαμπρό το Φώς του Δία
του Απόλλωνα, του Φειδεία
Η φωτιά της Περσεφόνης
και η Μαγεία της Αντιγόνης.
Τώρα τρέμουν το Μεγάλο
το Υπέρλαμπρο, το άλλο
το Τεράστιο, το Θείο
και του Κάλχα το Μαντείο.
Ήλθε η Μέρα ήλθε η Ώρα
να ξανάρθουμε πιά τώρα
στα δικά μας, τα Εθνικά μας
και τα ΘΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ μας…..
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ ΚΑΝΑΤΑΣ
