ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥ ………………….
Βιογραφικό δεν έχω.
Διπλώματα δεν μού ‘δωσε κανείς.
Ότι κατέχω το έμαθα μονάχος .
Λίγη βοήθεια το δημοτικό στην Ερείκουσα….. αν και τα μυαλά μου ήταν αλλού.
Δηλαδή στο ψάρεμα, στις παγίδες, στο κολύμπι, στο παιγνίδι και στην έρευνα.
Και λίγη βοήθεια το γυμνάσιο στην Αίγινα, τέσσερις τάξεις …μα και εκεί …. αλλού βολτάριζα.
Διέκοψα δηλαδή την μόρφωσή μου….. για να πάω δημοτικό και λίγο γυμνάσιο.
Μεγάλη μόρφωση η Ελιά. Κάτω από τον ίσκιο της έμαθα για τον ουρανό και το μέγεθός του . Κάτω από τη ρίζα της είδα τα αστέρια και μέτρησα το σύμπαν εκεί κατάλαβα τη σκέψη του Ευκλείδη και τον τρόπο μέτρησης .
Στα κυπαρίσσια του Ρούσου αρίστευσα στο σημάδι, εκεί διανοήθηκα τα Παναθήναια και την βολή των Σπαρτιατών.
Στα φύκια και στα μάραθα μέτρησα τους κύκλους της ζωής και βρήκα πόσα τρίγωνα, τετράγωνα και ορθογώνια έχει, ώστε ο Θαλής και ο Ξενοκράτης να μου γίνουν πιο κατανοητοί και ευκολοδιάβαστοι.
Στο παραγάδι μέτρησα οργιές το νάιλον και με σημάδι τον Παντοκράτορα και το Φανάρι έμαθα πως μετρούσε ο Αρχιμήδης τις αποστάσεις στην Αθήνα του Περικλή.
Ακόντιο έφτιαχνα και σφεντόνες μοναχός μου, παγίδες και πλάκες έστηνα για τρυγόνια, τόξο πάντα είχα έτοιμο και σαν αρχαίος πολεμιστής γυρνούσα όλο το νησί σαν τον οπλίτη του Μεγαλέξανδρου στη μάχη των Γαυγαμήλων.
Την άμμο στου Μπραγγίνη μέτρησα ένα ένα κόκκο, για να μάθω τον Πυθαγόρα και την μαθηματική σκέψη του.
Τις πληγές μου τις έπλενα με καθαρό νερό και τις έκλεινα με πηλό και γάλα συκιάς όπως ο Ασκληπιός και ο Ιπποκράτης .
Κάτω από τις φιστικιές μέτρησα την μεγάλη και τη μικρή Άρκτο σαν τον Θράσυλλο, την Υπατία και τον Κλαύδιο Πτολεμαίο.
Από τον Άγιο Βασίλη έτρεχα στη σκάλα του Καραπάνου και ανέβαινα στα Βροχεία για να συναγωνισθώ τον Όρσιππο των Μεγάρων, τον Λάδα του Άργους και τον Λασθένη της Θήβας.
Στην βιβλιοθήκη του Καποδιστριακού μας Γυμνασίου στο κυβερνείο του Ιωάννη Καποδίστρια ανακάλυψα την Αντιγόνη του Σοφοκλή και είπα……
<< Είτε σοι Αντιγόνην ειπείν φίλον, ουκ αν αμάρτοις• είτε και Hλέκτραν• αμφότεραι γάρ άκρον.>>
Τα Αρχαία μηνύματα έβρισκα σε μικρά βιβλία με τους μύθους του Αισώπου, που πωλούσε ο κυρ. Φώτης ο Γιώτης στο κέντρο του λιμανιού στο βιβλιοπωλείο με τις εφημερίδες, το Μπλέκ και τον Μικρό Καουμπόη.
Μέσα στην Πολιτική Αγωγή, τρομάρα μας, που η Δεσποινίς Αλεξανδράτου μας <<δίδασκε>> έβαζα τα βιβλιαράκια αυτά και σκάλιζα τα μηνύματα του μέγα φιλοσόφου.
Αρχαία Ελληνικά και Έκθεση με την Δεσποινίδα Καππή και τον κ. Ρηγόπουλο, ήταν τα καλύτερα μου αλλά το κατάλαβα πολύ αργότερα…..
Στο πυροφάνι με τον Μπάρμπα Νίκο στο Φάρο και στον Άγιο Βασίλη, βρήκα το ιώδιο και το φώσφορο της θάλασσας και άλλα μέταλλα που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μας.
Εκεί έμαθα ότι ο Ξενοφών πολλές φορές αναφέρεται στην Χώρα των Χαλύβων, ενώ ο Ηρόδοτος μιλά για την γέφυρα της Βαβυλώνας που στήθηκε από σίδηρο και μόλυβδο στις όχθες του ποταμού Ευφράτη επί βασιλίσσης Νίτωκρης.
Στην Περιβόλα έζησα τα πιο σημαντικά χρόνια με ανθρώπους υπέροχους και μια καλή κυρά που ύστερα από 40 χρόνια με πλήγωσε θανάσιμα για μερικά ντουβάρια και μιαν αυλή. Έτσι έμαθα πως ο Ορέστης κατάφερε να σταθεί όρθιος μέσα σε τόση οδύνη.
Τρία μεγάλα βήματα η ζωή μου, σαν τρεις ζωές να έζησα ταυτόχρονα σε τρία διαφορετικά σημεία, ΕΡΕΙΚΟΥΣΑ – ΑΙΓΙΝΑ – ΑΜΕΡΙΚΗ.
Ύστερα συνέχισα να μορφώνομαι στα εστιατόρια της Νέας Υόρκης με τους απαιτητικότερους πελάτες, μεγάλους και τρανούς, αλλά και με τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες .
Φοβερό πανεπιστήμιο η Πόλη μας. Το καλύτερο του κόσμου. Σαν έρθεις εδώ 16 χρονών μόνος και φτάσεις τα 57 και είσαι ακόμα σώφρων με δύο υπέροχα παιδιά και ένα φόρτο εμπειρίες που σε βαραίνουν …. Ε τότε δεν είσαι μόνο ήρωας.
Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης απλωνόταν από τη Γουόλ Στριτ μέχρι το Μετροπόλιταν Μουσείο. Ο Ερμής στο Μάντισον Άβενιου και ο Ορφέας στο Μπλίκερ Στρίτ εδέσποζαν με την μορφή τους στους τοίχους της πελώριας πόλης.
Η Μήδεια του Ευριπίδη στο Θέατρο Σίτυ του Μανχάταν και η Ιφιγένεια στο επόμενο σόου μου έφερναν ρίγη και συγκίνηση κάθε φορά που περπατούσα τους απέραντους δρόμους της σύγχρονης ετούτης πολιτείας.
Στα εστιατόρια κατάφερα να αναρριχηθώ στα υψηλότερα αξιώματα και από πιατάς και σφουγγαδόρος έφτασα να γίνω Σεφ και Μάνατζερ, δηλαδή γενικός διευθυντής. Πολλές φορές διετέλεσα και διευθύνων σύμβουλος άλλων <<Μποσάδων >> που χρειάζονταν βοήθεια στις επιχειρήσεις τους.
Το επιστημονικό προσωπικό των εστιατορίων απαρτίζετο συνήθως από ανθρώπους πολλών φυλών και διαφορετικών γλωσσών ούτως ώστε να μπορέσω να μάθω κι άλλες γλώσσες εκτός των Αγγλικών, όπως Ισπανικά, Ιταλικά ,λίγα Γαλλικά …. και πολλά Ελληνικά……………..
Μεγάλη προσφορά στην επιμόρφωσή μου είχαν πιο πολύ οι Έλληνες, τα αφεντικά που ήταν τελείως αμόρφωτοι αλλά γερά πιασμένοι με χρήμα και σε πολύ δύσκολες στιγμές μου τραβούσαν το πετσί σε λουρίδες …..αλλά εγώ σε πείσμα, ως άλλος Προμηθέας έπαιρνα πάντα άριστα και το συκώτι μου κρατούσα.
Παρ’ όλα αυτά, εδώ γνώρισα την απογείωση του Ελληνισμού και του πνεύματος των φιλοσόφων. Εδώ ένοιωσα το Ελληνικό Φως να μεσουρανεί μέσα στη σύγχρονη ετούτη Βαβυλώνα και να ξεχωρίζει μέσα στουs βάρβαρους και τους απολίτιστους.
Εδώ γνώρισα χιλιάδες πάμπτωχους ανθρώπους που το μοναδικό πράγμα που είχαν στη ζωή τους είναι τα χρήματα.
Εδώ κατάφερα να κατανοήσω πραγματικά τη σκέψη του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα για το πώς επηρεάζει το χρήμα τον χαρακτήρα του ανθρώπου και να καταλήξω στο συμπέρασμα του Σωκράτη ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας.
Σήμερα έχοντας κατακτήσει τα πιο ανώτερα αξιώματα στα εστιατορικά Πανεπιστήμια και πεζοδρομικά Κολέγια της πόλης μας, και έχοντας δημοσιεύσει μία και μοναδική τριλογία ποιημάτων το 1994 με πολύ κόπο και δυσκολία, μπήκα δειλά σε κάποια έντυπα, γράφοντας και καταθέτοντας σκέψεις και αγωνίες για το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Εδώ θέλω να τονίσω ότι κάθε μπράβο και κάθε έπαινος των αναγνωστών και των καλών ανθρώπων που με διαβάζουν είναι τα μεγαλύτερα και τα πιο υπέροχα διπλώματα και Μάστερς των μεγαλυτέρων σχολών όλου του κόσμου.
Αυτό ήθελα και αυτό με κάνει απόλυτα ευτυχή. Όλα τα άλλα θα μείνουν εδώ. Τα υπόλοιπα δεν τα θέλω.
Κ. Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΜΠΡΟΝΧ
Ν.Υ
2014
