ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Δεν ξεριζώνεται η ελπίδα από τα μάτια τόσο εύκολα,
είναι σαν φώς που τρεμοσβήνει μέσα στα άγρια σκοτάδια.
Σαν ένα όνειρο που δεν τελειώνει μόνο σε μια νύχτα,
είναι λεπίδα κοφτερή που όλο ανοίγει ολοκαίνουριες πληγές.
Καμιά φορά μπορεί να ξεχαστείς στου χρόνου το σοκάκι
μόνος κι ανυπεράσπιστος βαρδάρης του ξεριζωμού σου
και γίνεται η ψυχή μια σκάλα που σε πάει προς τα πάνω
μέχρι εκεί που σε προστάζει η προσμονή της άλλης μέρας.
Ποτάμι αστείρευτο η ζωή χύνεται μπρος στα όνειρά σου
με δύναμη ο χείμαρρος της νιότης σου σκέψεις παραφυλάει,
μπαίνοντας στην κοιλάδα των ονείρων σου ρητά και νοερά
δίχως μια σκέψη για το δάκρυ που εκρύφτηκε στην όχθη
και που πλημμύρισε την εύφορη πεδιάδα με καρπούς.
Γίνεσαι ήρωας αυτών που δεν υπάρχου πιά στη Γή
και που σου άφησαν την άγραφτη και μυστική εντολή
να μεταδόσεις της χαμένης ελπίδας τον χαρμόσυνο ήχο.
Να μεταφέρεις τη άγνωστη Γνώση των δικών σου Πατέρων,
και να γεμίσεις με στοίχους και γνωμικά τον αγέρα σου γύρω.
Να μεταλλάβεις απ’τους δικούς σου Βωμούς και Ιερά
με το παρθένο το κρασί του Διονύσου και του Βάκχου.
Να χορέψεις χορούς πολεμικούς και τρισδιάστατους
όπως εχόρευαν εκείνοι οι τεράστιοι πρόγονοι που ξεχάστηκαν.
Να μιλήσεις την Γλώσσα που σήμερα έχουν πληγώσει
και που ακόμα δέχεσαι να εγκληματούν στο άκουσμά της.
Να λευτερώσεις τον νού και τη σκέψη των γεναιών που έπονται
να ενώσεις τα χέρια που πρέπει να σηκώσουν τον κόσμο ψηλώτερα.
Μεγάλη που είναι τούτη εδώ η κληρονομιά και βαρύτατη.
Δύναμη θέλεις και κουράγιο να πάρεις από τα δικά σου Μαντεία,
εκείνα που μεσ’ τους αιώνες κρατούν τους χρησμούς σου,
τους χρησμούς των ονείρων σου που βιάστηκαν στο χρόνο.
Ιερά λόγια παρμένα από τα στόματα των μεγάλων Σοφών
στην δική μας την Γλώσσα που αιώνες χρειάστηκε να γεμίσει
και πολλούς Αιώνες δουλεύτηκε από Θεούς και ημίθεους.
Την δική μας την Γλώσσα την μοναδική την Ελληνική μας.
Εξίσταμαι όταν ακούω σε γλώσσα ξένη δικούς μας Ποιητές
και σοφά λόγια που ακούγωνται παράξενα και ξένα….
Μα μήπως να φταίνε και οι ξένοι; Γραφή και λόγο απέκτισαν
από την δική μας τη σκέψη και το μακρύ δημιούργημα.
Ωσάν τους κλέφτες και σαν τους πειρατές στη Μεσόγειο.
Σαν τους Σαρακηνούς, Τούρκους, Μαλτέζους, Κορσικανούς
και Μαγιορκίνους, και Αγαρηνούς, και άλλους ξένους.
Όλοι μας πήραν κάτι, άλλοι χρυσάφι κι άλλοι λόγια παλαιών.
Για να γιατρέψουν την βαρβαρότητά τους, αλλά μάταια.
Όλοι προσπάθησαν και όλοι γίναν κλέφτες, μόνη διέξοδος.
Η Εκπολίτησης έχει μεγάλο και δύσκολο αγώνα σε άλλους.
Είναι κομάτι αδύνατον να εκπολιτίσεις τους βαρβάρους
γιατί οι βάρβαροι δεν είχαν ποτέ σχολές και Γυμνάσια.
Και πολλά μας πήραν κομάτι κομάτι που έκοβαν με βία.
Χιλιάδες χρόνια τώρα κόβουν και αρπάζουν και ξεχνούν.
Και μείς εκεί κυτώντας και ρωτώντας δίχως καμιά απάντηση
την μοίρα καρτερούμε που σε άγριο Καιάδα έχουμε ρίξει.
μα όλα αυτά για μάς δεόντως δεν αλλάζουν με τίποτε.
Και στων Θεών την εξουσία. των ανθρώπων σφάλματα
ξένα για μας, ξένα για κείνους και ποτέ συγκροτημένα
αφού τελειώνει η μεγάλη τούτη συμφορά όπως κυτάς.
Τα χέρια απλώνεις και ψηλά βλέπεις για τελευταία φορά
ύστατη ικεσία στους Θεούς σου μήπως μετανοιώσουν,
κι έτσι βρεθείς μαζί τους στου Ολύμπου την κορφή.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΓΕΝΑΡΗΣ 2022
