ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΒΟΛΑ
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Στην Περιβόλα μια φορά
ανθρώπους γνώρισα……
τώρα γενήκαν φονικά
και γω απόρησα…..
μα πως αλλάξαν οι καιροί
βάρβαροι ανέβασαν
και μέσ’ την όλη καταχνιά
εμάς κατέβασαν.
για δυο ντουβάρια, μιαν αυλή…..
καρδιές ξερίζωσαν
μια σκέτη πίκρα στην ψυχή
βαθιά μου ρίζωσαν….
Κ.Δ.Κατέχης
Σκοτάδι, 4 η ώρα το πρωί και το τηλέφωνο στη Νέα Υόρκη χτύπησε ξυπνώντας όλους στο σπίτι. Ο πατέρας μου από την Ελλάδα, αναστατωμένος και φανερά θυμωμένος μου ανέφερε ότι ένας κλητήρας του έφερε στο σπίτι ένα εξώδικο το οποίο λέει ότι η κυρία Κατίνα Κατέχη κάτοικος Περιβόλας Αιγίνης απαιτεί να της επιστρέψω το σπίτι που μου έγραψε πριν τέσσερις πέντε μήνες χωρίς ουδεμία προειδοποίηση και χωρίς ούτε καν να μου το πει στις τηλεφωνικές μας συνομιλίες που είχαμε δύο και τρεις ακόμα και τέσσερις φορές την εβδομάδα. Σαν κεραυνός μου ήρθε το μαντάτο και χωρίς να το σκεφτώ πολύ την πείρα τηλέφωνο. «Τι έγινε, της είπα, τι είναι πάλι ετούτο το χαμπέρι», ελπίζοντας πως είναι αστείο η λάθος. «Καλύτερα να ξεχάσεις την Αίγινα» μου είπε σκληρά και παγωμένα. Δεν είπαμε πολλά γιατί ήμουν πολύ αναστατωμένος. Η γυναίκα που αγάπησα σαν δεύτερή μου μάννα μόλις μου είχε σκοτεινιάσει όλο τον κόσμο.
Τέσσερις μήνες πριν, το Πάσχα που ήμουν στην Αίγινα, μου είπε πως μου γράφει το σπίτι όπως ήταν και η επιθυμία του αείμνηστου αγαπημένου μου θείου και αδελφού του πατέρα μου, Κώστα Κατέχη. Με μεγάλη συγκίνηση και ευθύνη της είπα ότι το ευχαριστώ είναι λίγο και φυσικά ότι χρειαστεί και έχει ανάγκη εγώ θα είμαι εκεί για να το προσφέρω. Γεμίσαμε τα χαρτιά με υπογραφές και φύγαμε από τη Μαρδικούλα γεμάτοι χαρά και οι δύο. Δεν θα αναφερθώ στα χρήματα και την εφορία που άρχισα να πληρώνω γιατί δεν με ενδιαφέρουν ποτέ. Όμως μου κίνησε αργότερα την περιέργεια γιατί ήθελε να το κάνει «δωρεά» και όχι «αγορά» η οποία θα είχε φορολογία τα μισά χρήματα. Δεν βαριέσαι είπα, ίσως λόγω ηλικίας δεν γνωρίζει και πολλά για τις διαφορές. Βέβαια όλη αυτή η ιστορία μου στοίχισε κάποιες χιλιάδες δολάρια, δικηγόροι, πληρεξούσια, εφορίες, συμβολαιογράφοι και τα συναφή.
Χωρίς να εξετάσω λεπτομέρειες μίλησα στον δικηγόρο μου στην Κέρκυρα και τον εξουσιοδότησα να δώσει ότι χαρτιά ζητά η κυρία και να τελειώσει η ιστορία που μου άνοιξε τέτοια πληγή στην καρδιά. Εκείνος απόρησε γιατί έτσι απλά καταθέτω τα όπλα και παραδίνω το σπίτι χωρίς την απαιτούμενη μάχη η οποία μάλλον θα με έκανε να κρατήσω το σπίτι εφόσον δεν έκανα απολύτως τίποτε που να ήταν ενάντια σε ότι συμφωνήσαμε και ενώ έπρεπε να με ειδοποιήσει τουλάχιστον τρεις φορές για να την προσέξω η να την κοιτάξω και να τη βοηθήσω εάν χρειαζόταν, εκείνη μου έστειλε το εξώδικο χωρίς καν να γνωρίζω την αιτία και το λόγο για αυτή της την πράξη.
Εγωιστής και περήφανος όπως πάντα, εξουσιοδότησα τον δικηγόρο μου κ. Αυλωνίτη να κάνει ότι χρειαζόταν και να πάρει η κυρία Κατίνα το σπίτι της πίσω. Από τη στιγμή εκείνη δεν το ήθελα πια. Σαν να πλάκωσε μια κατάρα την όλη υπόθεση και ήθελα να τρέξω μακριά από αυτή τη συμφορά για να μη με αγγίζει. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι το σπίτι και το χωριό που έζησα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας γυμνάσιο στην Αίγινα, δεν πρόκειται ποτέ να το ξαναδώ και να πιώ τον καφέ μου το πρωί με την αγαπημένη δεύτερη μάννα που με πρόδωσε τόσο σκληρά, στην αυλή αντικρίζοντας τη Μονή, τον Άγιο Βασίλη, την Πελοπόννησο, τις φιστικιές και τη σκάλα του Καραπάνου.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι έπαθε και υποθέτω ποιοι είναι από πίσω αλλά δεν με ενδιαφέρει. Το σπίτι χωρίς ΚΑΤΕΧΗ είναι απλά στοιχειωμένο.
Χωρίς να παραλείψω ότι την μικρή μου κόρη Κατερίνα την βάφτισε η κ. Κατίνα με τον αείμνηστο θείο μου και το σπίτι θα έμενε κάποτε δικό της όπως της είχα πει τότε με μεγάλη χαρά, γιατί είχε το όνομά της.
Όμως έθαψα τη θλίψη μου βαθιά και προσπάθησα να το ξεπεράσω γιατί στον κόσμο ποτέ δεν ξέρεις με τι ανθρώπους έχεις να κάνεις. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να κρύψω τον καημό μου γιατί επί σαράντα χρόνια είμαστε τόσο καλά και αγαπημένοι. Πάντα ερχόμουν και έμενα μαζί με τους καλύτερους ανθρώπους που ένοιωθα τόση αγάπη και εκτίμηση στην Περιβόλα χωρίς ποτέ μα ποτέ να ζητήσω τίποτε, όπως συνηθίζω πάντα, και φέρνοντας από την Αμερική ένα σωρό πράγματα και δώρα.
Σήμερα έχω μέσα στο σπίτι αυτό τόσα προσωπικά αντικείμενα και άλλα, αλλά δεν έχω το κουράγιο να πάω να τα πάρω και να αντικρύσω την γυναίκα αυτή που τόσο με πλήγωσε.
Κρίμα το μπακάλικο και τις χιλιάδες αναμνήσεις. Κρίμα το τρίκυκλο και τη ρετσίνα τα βραδάκια με τους καλούς γειτόνους. Κρίμα τα φιστίκια στις ταράτσες και τα ψάρια στον Άγιο Βασίλη με το τρεχαντήρι του Θείου. Το φρέσκο ψωμί από το φούρνο ΑΦΑΙΑ και τα άλλα προϊόντα που αγόραζαν οι καλοί άνθρωποι της Περιβόλας, της Μαύρης και των Βροχείων.
Κρίμα τα βράδια με το πυροφάνι στο Φάρο με τον μπάρμπα-Νίκο και τους αχινούς στον Αι-Βασίλη.
Κρίμα σε τόσα άλλα και μια ολάκερη ζωή που χάθηκε για μιαν αυλή και μερικά ντουβάρια. Μήπως αυτά αξίζουν όσο η ψυχή και η αγάπη του ανθρώπου; Όχι βέβαια. Όλα εδώ μένουν και ότι αφήσουμε πίσω μας για να το θυμούνται οι νεότεροι. Ας μην παραλείψω την στεναχώρια των δύο μου θυγατέρων όχι για το σπίτι, αλλά για τη θλίψη που μου προκάλεσε η «αγαπημένη» μου πια θεία.
Χρόνια τώρα πηγαινοέρχομαι στην Ελλάδα και ποτέ μου δεν είχα την ανάγκη κανενός. Εγώ όμως προσέφερα πολλά και ποτέ δεν ζήτησα ανταλλάγματα. Και επειδή νοιώθω έτσι, δεν έκανα τίποτε απολύτως για να κρατήσω το σπίτι όπως μου έλεγαν πολλοί καλοί φίλοι. Αρνήθηκα να μπω σε μια διένεξη με την κυρία αυτή και λόγω του ότι ο Θείος είχε πια αποβιώσει, αλλά και λόγω απεριορίστου σεβασμού προς τη μνήμη του αλλά και της μεγάλης αγάπης που είχα προς αυτόν.
Άραγε όταν έρθει η ώρα να παραδώσει το πνεύμα, τι θα πει στο Θεό που θα τη ρωτήσει, τι θα πει στο Θείο που θα συναντήσει εκεί πάνω ; Μα ποιο πολύ από όλα, τι θα πει στον Άγιο Νεκτάριο που κάποτε της είχα πει ότι μια βραδιά που κοιμόμουν στο διπλανό κουζινάκι όπου συνήθιζε να κοιμάται ο Θείος μου είδα τον Άγιο να κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου και πιάσαμε κουβέντα. Δεν ξέρω αν ήταν όνειρο ή πραγματικότητα, μα ήταν τόσο αληθινό, που εγώ που ποτέ δεν θυμάμαι όνειρα, αυτό το ένοιωσα τόσο ζωντανό. Θυμάμαι τη λάμψη στο πρόσωπο της θείας όταν της είπα ότι ο Άγιος μου κράτησε συντροφιά όλη τη νύχτα. Ήταν κάτι που δεν πρόκειται να μου φύγει από το νου μέχρι να πεθάνω.
Ειλικρινά δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω τούτη την όλη ιστορία και γιατί μου συνέβη εμένα, αλλά λέω ότι πάντα τα εμπόδια στη ζωή και οι κακίες των άλλων ανθρώπων είναι οι λόγοι που με κάνουν να γίνομαι καλύτερος και να αισθάνομαι πραγματικά ανώτερος σαν άνθρωπος και σαν θνητός. Ο αείμνηστος Θείος Κώστας πρέπει να είναι πολύ υπερήφανος για μένα που η μόρφωση που μου έδωσε η Περιβόλα του 1970 έπιασε τόπο και με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Έτσι λοιπόν από εκεί που περίμενα τη θεία να με ειδοποιήσει πότε να πάω στην Αίγινα να μείνω μαζί της τώρα που μεγάλωσαν τα παιδιά μου και πήραν το δρόμο τους και δεν με χρειάζονται πια, γύρισαν τα πάνω κάτω και θα ξεχάσω την Αίγινα όπως μου είπε. Βέβαια δεν είναι εύκολο να ξεχαστούν τα χρόνια που σου αφήνουν μια ανεξίτηλη ανάμνηση και ομορφιά για όλη σου τη ζωή. Η ηλικία των 11 μέχρι 17 χρονών είναι η πιο κρίσιμη ηλικία η οποία πραγματικά δημιουργεί την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του ανθρώπου, κάνοντάς τον να βαδίζει στη ζωή σύμφωνα με αυτά τα βασικά και σημαντικά στοιχεία που του σημάδεψαν τη ζωή σε αυτή την τρυφερή και πολύ σημαντική περίοδο.
Και έτσι έχασα δύο μάνες, την πραγματική μου και αγαπημένη Ανδριανή που εκοιμήθη πραγματικά σαν να την πήρε ο Θεός γλυκά και αθόρυβα, χωρίς βάσανα και αρρώστιες, με το χαμόγελο και την γλυκάδα στα χείλη, και την άλλη που με πρόδωσε και με πλήγωσε τόσο διώχνοντάς με.
Αν όλα αυτά δεν με κάνουν καλύτερο και ωραιότερο άνθρωπο τότε είναι ανώφελο να γράφω και να παραθέτω σκέψεις και ιστορίες που με άγγιξαν και με εξευγένισαν.
Κάποτε κουβεντιάζαμε ώρες ατέλειωτες κοιτώντας τα αστέρια και τα φώτα μέχρι τα Μέθανα με το Θείο και τη Θεία στην αυλή μέχρι το πρωί…… σήμερα δεν έχουμε μιλήσει για χρόνια…. τι κρίμα.
Ας μείνουν λοιπόν οι αναμνήσεις και οι θύμισες για πάντα στην ψυχή και δεν κρατώ κακίες σε κανέναν. Γιατί εδώ που τα λέμε κι άλλοι με πλήγωσαν πολύ, και σίγουρα κι άλλη γυναίκα με γέμισε κάποτε θλίψη και πόνο, αλλά αυτά ας τα αφήσουμε για αργότερα όταν έρθει η ώρα.
Γιατί είμαι πάντα της ιδέας να γράφω όχι μόνο για τα καλά και τους καλούς, αλλά και για τους κακούς και όλους αυτούς που μοιράζουν πόνο στους άλλους χωρίς να νοιάζονται για τα επακόλουθα.
Οι υπέροχοι χωρικοί του 70 στην Περιβόλα θα μου μείνουν αξέχαστοι. Αυτοί με έμαθαν να αγαπώ τους ανθρώπους και να τους συμπονώ. Να τους βοηθώ και να τους συμπαραστέκομαι . Πώς να ξεχαστεί ο μπάρμπα-Γιάννης, ο μπάρμπα-Νίκος, ο μπάρμπα Μήτσος,ο μπάρμπα Αλέκος, ο κυρ. Χρήστος, ο κυρ. Σπύρος , ο κυρ.Γελαδάκης, ο Στέλιος, ο Νεκτάριος, ο Γιάννης και ο Διονύσης ! Η Θεία Κούλα, η κυρά Καλομοίρα, η Μαρία, η Ελένη…….. και τόσοι και τόσοι άλλοι.
Αυτοί είναι όλοι μια ολάκερη ζωή. Μια ολάκερη ιστορία. Μια αγάπη και ένας μόχθος…. Δεν ξεχνιούνται εύκολα……..
Θα μου λείψει όμως η μυρωδιά της φιστικιάς το πρωί με τον καφέ στην αυλή….. θα μου λείψει η θέα του Σαρωνικού και ο αχός της θάλασσας από τον Άγιο Βασίλη…. Θα μου λείψει η «Καλημέρα κύριε Κώστα» από τους καλούς περαστικούς και γειτόνους… θα μου λείψουν οι καλοί φίλοι που έχω και γνωρίζω από το 1968…..θα μου λείψει και η αιτία για να πηγαίνω στην Αίγινα χωρίς να πληγωθώ……
Κ.Δ.ΚΑΤΕΧΗΣ
ΓΕΝΑΡΗΣ
2011
