ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
Αιώνες και ατέλειωτα της γης τα παρακάλια
στην άκρη της παλιάς ευχής κρεμιέσαι και λυγάς,
με ένα πικρό χαμόγελο στης πλάνης τα ακρογιάλια
και από της μάνας την ευχή βαθιά μοιρολογάς.
Βγαίνεις για λίγο στη σιωπή και ξαναλές φοβάσαι
λες και η σκέψη σε ξυπνά απ’το όνειρο βαριά,
κάπως λυγάς στην αστραπή και στη βροντή λυπάσαι
και κουρασμένο σε κρατά στ΄απόμερο η καρδιά.
Μην την τρομάζεις την αυγή που έρχεται αναμμένη
με της νυχτιάς το απόμερο κομμάτι και γελά,
είναι το φως που άνοιξε στη νύχτα τη χαμένη
και με περίσσια ηδονή και πάλι ξεγελά.
Ηρέμησες στα χρώματα που κρύβουν παραμύθια
και με μεγάλη προσοχή παιάνες τραγουδούν,
κι αν απορείς που ξαφνικά μαθαίνεις την αλήθεια
είναι γιατί ψιθυριστά απ’το χώμα τραγουδούν.
Κοιτάς ψηλά στον Ουρανό και ξενυχτάς τ’ αστέρια
παρακαλώντας η φωνή να φτάσει μέχρι εκεί
και κρύβοντας το όνειρο μέσα στα δυό σου χέρια
βγαίνεις μεγάλος νικητής στην άδεια φυλακή.
Ω ! τί βοτάνισμα Ιερό στους βράχους των Αρχαίων
που λευτερώνουν την ψυχή, λυτρώνουν το κορμί,
σαν την ανάσα της Θεάς και των παρθένων νέων
και λες Θεοί ”ευχαριστώ” με δύναμη και ορμή.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΓΕΝΑΡΗΣ 2022
