ΦΥΚΙ ΜΟΥ
Όταν το Φύκι ηρεμεί
και η θάλασσα απλώνει,
σαν ένα τριαντάφυλλο
που τον καημό στεγνώνει,
Πάρε μια χούφτα απ’το νερό
και πλύνε τα μαλλιά σου
και πιες απ’την αρμύρα του
τα χίλια όνειρά σου.
Άπλωσε την αγάπη σου
απ΄το βυθό ως τα φύκια
και την γαλήνη απόθωσε
στις αμμουδιάς τα ρύκια.
Θυμήσου τα πατήματα
που άφησες στην άμμο
και την ψιλή την πετονιά
όταν τραβούσες πάνω.
Ύστερα πλύνε την πληγή
της ξενιτειάς τη μαύρη
και ρίξε την στον βλέμονα
τη γιατρειά της να’ βρει.
Να μείνεις μόνος,σιωπηλός
το κύμα να χορταίνεις,
να λες πως είναι το όνειρο
που χρόνια περιμένεις….
Κ.Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ ΚΑΝΑΤΑΣ