ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΤΡΩΤΟ
Όταν τελειώσει το κακό
και πάρουμε τους δρόμους,
και η ψυχή αντίβαρο
θα γίνει με τους νόμους,
λέω να ανοίξω της καρδιάς
τα πληγωμένα φύλλα
και να διαλύσω της ζωής
την κρύα ανατριχίλλα.
Να καθαρίσω του μυαλού
την άγρια κατάρα
και να αντικρύσω την πληγή
και την βαριά λαχτάρα.
Κι όταν περάσει ο καιρός
και η ζωή γελάσει
στα μάτια τα ορθάνοιχτα
η πίκρα όταν περάσει,
να ξαναγίνει η φωτιά
στο τζάκι που θα καίει
μεσάνυχτα να γεννεί
σαν το παιδί που κλαίει.
Και να περάσει το κακό
όπως και όλα τ΄άλλα
είτε μικρά κι ασήμαντα,
τεράστια και μεγάλα.
Έτσι θα γειάνει ο πυρετός
το βάλσαμο θα δρέψει
τις άδειες ώρες που έχασες
κι είχε η καρδιά στερέψει.
Ζήσε λοιπόν παντοτινά
και γράψε τ’όνομά σου
εκεί ψηλά στον Ουρανό
που ξενυχτά η καρδιά σου.
Κ.ΚΑΤΕΧΗΣ ΚΑΝΑΤΑΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΚΑΠΟΤΕ