ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ
Βάκχε λησμόνησες θαρρώ
την πρώτη υπόσχεσή σου
ή μήπως θέλεις να με βρεις
πρώτα και να με ακούσεις…!
Oι πέτρες θάφτηκαν βαθιά
γκρεμίστηκαν κολώνες
βωμοί κάηκαν και η φωτιά
καίει χιλιάδες χρόνια.
O Δίας πια εξόριστος
στη Γη που είναι δική του,
ο Απώλλωνας πολύ μακρυά
και η Περσεφόνη λείπει.
Πού είσαι Αθηνά και Άρτεμη
πού πήγε ο Ποσειδώνας…!
Βάκχε γιατί με ξέχασες
γιατί δεν λες τι θέλω ;
Έλα να βάλουμε σιγά
τις πέτρες μία μία
κολώνες να γεννούν ξανά
Ναοί να ζωντανέψουν,
βωμοί μπροστά τους να στηθούν
το Φως ν’ ανάψει αιώνια .
Να ακουστούν τα βήματα
στην ΙΕΡΗ μας Γαία
Θεών, Ηρώων και Σοφών
τα λόγια να αντηχήσουν,
να γεννηθεί το ΦΩΣ ξανά
μέσα απ΄της γης τη στάχτη,
να βρούμε το συλλογισμό
και την πανώρια ιδέα…….
Κ.Δ.Κ.
ΚΑΝΑΤΑΣ