TΩΝ ΕΟΡΤΩΝ
Χρόνος περνάει κι έρχεται
γρήγορα και με βιάση
απ’ το Γενάρη ξεκινά
Δεκέμβρη έχει φτάσει.
Μέσα εκεί που φαίνεται
που αρχίζει ν ’αγριεύει,
σαν το λιοντάρι που πεινά
βρυχάται και θεριεύει.
Πότε καλό πότε κακό
σιγά και προσπερνάει
στα κύματα το όνειρο
του ωκεανού κυλάει.
Δεν έχει τρόπο ούτε αχό
άκουσμα δεν λυγάει,
μήτε το βέλος στην καρδιά
στοχεύει όταν τρυπάει.
Αμείλικτα και σιωπηλά
ο χρόνος σημαδεύει
διακρίσεις δεν αναζητά
εκεί που συνορεύει.
Κι εμείς στου χρόνου το ρηχό
και γκρίζο μονοπάτι
σαν το φιλί στον άνεμο
που ένα χέρι εκράτει,
γυρίζουμε στων Ουρανών
την μενεξένια λάμψη
με μια κραυγή στα σωθικά
που τον καημό έχει κάμψει.
Χρόνος αμείλικτος και εσύ
χορεύεις στους αγέρες,
μετρώντας ώρες στη σιωπή
με τις χαμένες μέρες.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΜΑΡΤΗΣ 2022